Ένα τεράστιο θέμα το οποίο απασχολεί έντονα όλη την οικογένεια και όχι μόνο το παιδί που υποφέρει, είναι τα “πονηρά πονάκια” που νιώθουν τα παιδιά, κυρίως στην ηλικία των 13 – 14 ετών.
Τα παιδιά περνούν κάποια φυσιολογικά στάδια ανάπτυξης, μέσα από τα οποία αποκτούν νεύρα, εντάσεις, απογοήτευση, χαρά, σιγουριά, δύναμη, μπόι, αυτοπεποίθηση και όταν μερικά από τα παραπάνω συνοδεύονται και από τα “πονάκια” στις κνήμες, στα γόνατα ή στις φτέρνες, τότε η κατάσταση δυσκολεύει.
Σε αυτή την ηλικία, διψάνε για ποδόσφαιρο και παιχνίδι, και ξαφνικά, βλέπουν να μένουν πίσω για κάτι “ανεξήγητες” ενοχλήσεις, οι οποίες τους επιφέρουν έναν δικαιολογημένο εκνευρισμό, που μεταδίδεται σε όλη την οικογένεια, προκαλώντας μια αναστάτωση, που χρειάζεται ιδιαίτερη αντιμετώπιση.
Αναπολώντας το παρελθόν, προσπαθώ να θυμηθώ στην ηλικία των 12 – 15, μέσα από την ανεμελιά του παιχνιδιού στην αλάνα, στιγμές καταπόνησης και κούρασης, που να επέφεραν στον οργανισμό μου, διάφορα “περίεργα πονάκια”.
Αυτό που θυμάμαι έντονα, είναι ότι κάθε γειτονιά, έφτιαχνε την δική της ομάδα και ξεχυνόμασταν στις αλάνες, ματώνοντας γόνατα και μπούτια, στο τσιμέντο και στο χώμα, αδιαμαρτύρητα, χωρίς πόνους και “πονάκια”, τότε που οι μανάδες μας, γέμιζαν μια φρατζόλα ψωμί με τυρί και ντομάτα και είχαν το κεφάλι τους ήσυχο, ότι το παιδί τους θα φάει! Τότε που κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, χωρίς συναγερμούς και κάγκελα, παίζοντας κυνηγητό, κρυφτό και κρυφτοντένεκο και ότι άλλο κατέβαζε η φαντασία μας, χωρίς το φόβο ξένου παρείσακτου και παραβατικού στοιχείου!
Τότε η δίψα για παιχνίδι, δεν διέφερε από την δίψα των σημερινών παιδιών, τότε όμως ήμουν 10 χλμ. μακριά από το σπίτι και δεν ανησυχούσε κανείς, ενώ τώρα πάνε τα παιδιά μου 10 μέτρα παραπέρα και τρελαίνομαι!
Δυστυχώς, έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα, από το ΤΟΤΕ έως το ΤΩΡΑ. Πιο βασικά βέβαια θεωρώ, τις τεράστιες αλλαγές στις διατροφικές μας συνήθειες, τα “τσέρνομπιλ” που αναπνέουμε, την εισβολή των κομπιούτερς στην ζωή των παιδιών μας και την δικαιολογημένη “αστυνόμευση” που τους παρέχουμε, προσπαθώντας να τα προστατεύσουμε από τους κινδύνους που παραμονεύουν κάθε ώρα και στιγμή.
Ευρισκόμενος λοιπόν, επί καθημερινής βάσεως στο γήπεδο και προπονώντας τα σημερινά παιδιά, βλέπω και συγκρίνω, διαφορές και ομοιότητες.
Εμείς πως διάολο ψηλώναμε, χωρίς να καταλαβαίνουμε από “πονάκια”; Μήπως ήμασταν οι “ρόμποκοπ” της εποχής και δεν το ξέραμε; Φυσικά όχι! Υπάρχει περίπτωση, να βγουν τα σημερινά παιδιά να παίξουν μπάλα στο δρόμο ή σε κάποιο οικόπεδο; Φυσικά όχι! Γιατί εκτός του ότι δεν υπάρχουν, ούτε άδειοι δρόμοι, ούτε αλάνες τα παιδιά απαξιώνουν το “ξερό” (χώμα) γήπεδο, όπως και οποιαδήποτε αλάνα.
Μήπως κανείς μας θυμάται αν τρώγαμε ΤΟΤΕ, τίποτε το ιδιαίτερο, που μας έκανε σούπερμαν; Φυσικά όχι! Τότε όμως, μύριζες την ντομάτα και λιποθυμούσες από τη γλύκα της, ενώ τώρα μυρίζει σαν σιρόπι, γι΄αυτό και τα περισσότερα παιδιά την απεχθάνονται!
Θυμάμαι περπατούσαμε με τους φίλους στις αλάνες, σκύβαμε παίρναμε τη χωματόπετρα και τη γλείφαμε μέχρι να γιαλύσει και δεν παθαίναμε το παραμικρό και τώρα, σε λίγο μέχρι και γάντια θα φοράμε για να χαιρετηθούμε!
Βλέπω γονείς, όπου ο πατέρας είναι 1,70, η μάνα 1,60 και το παιδί 14 χρονών, να είναι ήδη 1,80! Ψάχνουμε κληρονομικότητα, γενεαλογικά δένδρα και χίλια δυο άλλα και δεν σκεφτόμαστε, τι μας ταΐζουνε, τι αέρα αναπνέουμε και τι ηλεκτρονική αποχαύνωση μας ποτίζουν!
Το μόνο που εύχομαι είναι, να είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε καινούργιες και παλιές ασθένειες που θα βρούμε μπροστά μας! Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει και το άλλο αξιοπερίεργο που συμβαίνει. Πολλά παιδιά, από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα, αποκτούν πολλά “κουσούρια” μας, φορτώνοντάς μας από νωρίς, ένα επιπρόσθετο άγχος για τη συνέχεια.
Οι περισσότεροι γονείς, πιστεύω ότι είμαστε “υποψιασμένοι” ή κάπως προετοιμασμένοι, για τυχόν άγνωστους τραυματισμούς ή περίεργα πονάκια, που ενδέχεται να παρουσιάσουν τα παιδιά μας. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια, καλό θα ήταν να προλαβαίναμε και κάποιες δυσάρεστες μελλοντικές καταστάσεις, όπως π.χ. πρέπει από το δημοτικό κιόλας, να έχουμε ένα πελματογράφημα του παιδιού και στα πλαίσια γενικότερων εξετάσεων, οπωσδήποτε ακτινογραφίες θώρακος, για τυχόν σημάδια σκολίωσης ή κύφωσης διορθώνοντας έτσι, γρήγορα και άμεσα, την άδικη ταλαιπωρία των παιδιών!
Ένας μεγάλος και “ύπουλος” εχθρός των παιδιών μας όμως, ο οποίος καθημερινά τα “σκοτώνει” και δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε, είναι τα γήπεδα με το πλαστικό χορτάρι, το οποίο καταπονεί και επιβαρύνει αφάνταστα, μέση, γόνατα, και αστραγάλους των παιδιών, που σταδιακά μεταφράζονται, σε χρόνια και μόνιμα δυστυχώς προβλήματα!
Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο θα αναλύσω όσο μπορώ, στο επόμενο άρθρο.
Ένα άλλο θέμα, που ανησυχεί γονείς και παιδιά, είναι η απότομη αύξηση του ύψους του παιδιού! Αυτό συνήθως, συμβαίνει γύρω στα 13, όπου βλέπουμε παιδιά μέσα σε ένα 4άμηνο, να παίρνουν ξαφνικά 10 – 17 πόντους ύψος και ξαφνικά να χάνουν τα “πατήματά” τους, τον συντονισμό και την καλή επαφή τους με την μπάλα.
Αυτό θα διατηρηθεί για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια όλα θα επανέλθουν φυσιολογικά, βέβαια υπάρχουν και τα παιδιά, που το ύψος τους αυξάνεται σταδιακά, χωρίς να περνούν από το στάδιο του αποσυντονισμού, τα οποία συντηρούν και την απόδοσή τους, σε πιο σταθερά επίπεδα, χωρίς να επηρεάζονται από τις απότομες αλλαγές, που θα τα άφηναν για λίγο εκτός ρυθμού!
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα τα παραπάνω πρέπει να τα υπομείνουμε, απλά πρέπει να ήμαστε πιο κοντά στα παιδιά μας και να προλαβαίνουμε τα όποια προβλήματα, προτού είναι αργά!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού
Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας του football-academies.gr και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε like στη σελίδα Football-Academies
Σχόλια
