Γράφει ο Παναγιώτης Αλευράς
Ο τύπος ήταν γύρω στα 45, σωματώδης, κατακόκκινος από την ένταση. Οι φλέβες στο λαιμό του διογκωμένες, έτοιμες να σπάσουν, πρόδιδαν ότι ήταν στα πρόθυρα έκρηξης. Με χυδαίο υβρεολόγιο στόλιζε για σχεδόν ένα ημίχρονο τον διαιτητή, μόνος του, απομονωμένος από τους υπολοίπους θεατές, με αφορμή ένα άνευ σημασίας φάουλ που δεν καταλόγισε. Το εντυπωσιακό ήταν ότι συνοδευόταν από την, εμφανώς ντροπιασμένη, σύζυγό του και από ένα κοριτσάκι όχι μεγαλύτερο από 4 ετών.
Δέχομαι ότι ο διαιτητής πραγματικά έκανε λάθος, δεν είδε το φάουλ. Ε και; Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσες φορές στην καθημερινότητά μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με άτομα που υποπίπτουν σε ένα μικρής σημασίας ανθρώπινο σφάλμα. Ποια μπορεί να είναι η αναμενόμενη και αρμόζουσα αντίδραση; Ένα παράπονο, προφανώς, μια έστω έντονη διαμαρτυρία ή παρατήρηση. Μέχρι εκεί.
Τί είναι όμως αυτό που δικαιολογεί στο γήπεδο τέτοιου είδους συμπεριφορά; Σε επόμενο επίπεδο, τι είναι αυτό που επιτρέπει τη γηπεδική βία, την παραβατικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της, την ασυδοσία, την έλλειψη σεβασμού προς τον διπλανό; Γιατί για παράδειγμα στο γήπεδο μπορείς να κάτσεις όπου γουστάρεις, ενώ στο σινεμά τηρείς την τάξη ευλαβικά; Γιατί μετά από έναν αγώνα βλέπεις άντρες κάθε ηλικίας να ουρούν δημοσίως, κάτι που είναι αδιανόητο κατά την αποχώρηση από το θέατρο; Tί είναι αυτό που κάνει κάποιους νεαρούς να θεωρούν ότι στις κερκίδες επιτρέπεται να καπνίζουν αδιακρίτως μαριχουάνα δίπλα σε μικρά παιδάκια; Και από πού απορρέει η πεποίθηση ότι μπορείς να σπάσεις, να πετάξεις, να χτυπήσεις και κατόπιν κύριος να γυρίσεις σπίτι σου; Παντελώς ατιμώρητος;
Δυσκολεύομαι να απαντήσω στο ερώτημα αν τα ίδια συμβαίνουν στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες. Το βέβαιο είναι ότι το ποδόσφαιρο στη χώρα μας είναι συνυφασμένο με την αναξιοκρατία και τον υπόκοσμο, τουλάχιστον στη συνείδηση των περισσοτέρων. Δεν είναι αξιόπιστο, διοικείται από ακατάλληλους και εκτρέφεται από τη διαφθορά, με μεγαλοπαράγοντες να βρίσκονται συχνά αντιμέτωποι με τη δικαιοσύνη.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Παράνομο στοίχημα, στησίματα αγώνων, απειλές, εκβιασμούς. Ακόμα και η αντιπαλότητα μεταξύ των πρωταγωνιστών δανείζεται συχνά στοιχεία της Κόζα Νόστρα: πιστολίδι σε λέσχη της ΑΕΚ εντός σταδίου, επίθεση προέδρου ΠΑΟ εναντίον διαιτητή και ξυλοδαρμός του τελευταίου εντός γηπέδου, προπηλακισμός παράγοντα από μπράβους προέδρου ΟΣΦΠ κατά τη διάρκεια ΔΣ της λίγκας και πόσα άλλα.
Όταν, επομένως, στα ανώτερα επίπεδα του αντιαισθητικού αυτού μορφώματος κυριαρχεί η ατιμωρησία, η ανομία και το «δίκαιον την πυγμής», τα ίδια αυτά συστατικά θα διοχετευθούν παντού και θα μοιάζει απολύτως λογικό ένας αναγνωρίσιμος και πρώτης γραμμής δημοσιογράφος να εκσφενδονίζει μπουκάλι εναντίον διαιτητή (σε αγώνα μπάσκετ, αλλά δεν έχει σημασία) ή ένας οικογενειάρχης να φέρεται σαν αλήτης, μπροστά στα ίδια του τα παιδιά.
Ο αγώνας έληξε ομαλά, κέρδισε η καλύτερη ομάδα και ο κόσμος ξεκίνησε να αποχωρεί από το γήπεδο. Όλοι εκτός από τον θερμόαιμο 45άρη, ο οποίος, κρεμασμένος στα κάγκελα, συνέχισε να στολίζει τον διαιτητή. Ο τελευταίος, προσποιούμενος ότι δεν ακούει, με βήμα ταχύ κατευθυνόταν προς την έξοδο, όταν δύο παγάκια από το φραπόγαλο του 45άρη προσγειώθηκαν ακριβώς δίπλα του. Σάστισε, κοίταξε προς το μέρος του επιτιθέμενου και κάτι απάντησε χαμηλόφωνα. Κάπου εκεί έληξε το συμβάν.
Στο γήπεδο πηγαίνω συστηματικά από τα 15 μου κι έχω δει σχεδόν τα πάντα. Έχω δει συγκρούσεις, λεηλασίες, εισβολές, πετροβολισμούς, μέχρι αυτοσχέδια βόμβα να σκάει σε διπλανή θύρα, έχω δεχθεί επίθεση κι έχω φάει αντικείμενο στο κεφάλι, έχω δει άνθρωπο να μένει ανάπηρος μετά από επεισόδια, αλλά τραμπουκισμό εναντίον διαιτητή σε αγώνα Κ9 δεν περίμενα ότι θα έβλεπα ποτέ.
Ο Πάνος Αλευράς γράφει για το Football-Academies.gr
Σχόλια
