Μια νέα μελέτη τονίζει πως είναι πιο επικίνδυνες απ’ ό,τι πιστεύαμε έως τώρα
Αν παρακολουθείτε αμερικάνικο ποδόσφαιρο, θα γνωρίζετε ότι το να πάθει κάποιος αθλητής διάσειση, δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Αλλά τι γίνεται με το πραγματικό ποδόσφαιρο -το δικό μας-, το άθλημα το οποίο παίζουν οργανωμένα 265 εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο;
Οι ποδοσφαιριστές δεν κινδυνεύουν τόσο από σκληρές συγκρούσεις, όπως στο αμερικάνικο ποδόσφαιρο, αλλά μια μελέτη φέρνει στην επιφάνεια την ύπαρξη μιας σημαντικής εξαίρεσης. Ερευνητές από το Albert Einstein College of Medicine, ανακάλυψαν πως οι αθλητές που κάνουν συχνά κεφαλιές, κινδυνεύουν από την εκδήλωση συμπτωμάτων διάσεισης.
Στη μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Neurology, οι ερευνητές συνέκριναν εσκεμμένες προσκρούσεις της κεφαλής (κεφαλιές δηλαδή) με ακούσιες κρούσεις, όπως οι ανατριχιαστικές συγκρούσεις κεφάλι-με-κεφάλι μεταξύ παικτών και οι ακόμη πιο ανατριχιαστικές συγκρούσεις με κάποιο δοκάρι. Για να συγκεντρώσουν τα στοιχεία, ζήτησαν από 222 ενήλικους ποδοσφαιριστές να συμπληρώσουν online ερωτηματολόγια για δύο εβδομάδες, υπολογίζοντας όλες τις συγκρούσεις που είχαν και στις δύο κατηγορίες, καθώς και τα συμπτώματα που βίωναν αμέσως μετά.
Μέσα στην περίοδο των δύο εβδομάδων, οι ποδοσφαιριστές έκαναν κατά μέσο όριο 41 κεφαλιές και σχεδόν ένας στους πέντε -το 18%- υποστήριξε πως βίωνε συμπτώματα διάσεισης, όπως πόνο και ζαλάδες. Μάλιστα, ένα 7% είχε περιστατικά όπου έχασε πλήρως τις αισθήσεις του.
Αν και τα πιο ισχυρά συμπτώματα τα βίωναν παίκτες που εμπλέκονταν σε ακούσιες συγκρούσεις, οι ερευνητές παρατήρησαν μια σαφή σχέση ανάμεσα στους παίκτες που έκαναν πιο συχνά κεφαλιές και στα συμπτώματα διάσεισης.
Η διευκρίνιση αυτή είναι σημαντική, επειδή μέχρι τώρα η κεφαλιά θεωρούνταν ένα από τα σχετικά άκακα στοιχεία του παιχνιδιού. Με αυτήν την άποψη όμως, ήρθε να διαφωνήσει μια μελέτη του 2015, η οποία δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Medical Association, η οποία προσπάθησε να αποσαφηνίσει αν οι κεφαλιές πρέπει να απαγορευτούν σε εφηβικούς αγώνες ποδοσφαίρου. Η μελέτη του JAMA κατέληξε στο ότι το 30% των εφηβικών διασείσεων σε τέτοιους αγώνες προέρχονται από κεφαλιές, αλλά αυτό δεν θεωρήθηκε αρκετό για να οδηγήσει σε μια ολική απαγόρευση.
Η μελέτη αυτή βέβαια δεν υπολόγισε τη σοβαρότητα της κάθε πρόσκρουσης και επέλεξε να εστιάσει στα σκληρά χτυπήματα τα οποία αντιλαμβάνονται οι θεατές από τις κερκίδες. «Το βασικό συμπέρασμα της νέας μελέτης είναι πως οι κεφαλιές αποτελούν μια ανεξάρτητη πηγή συμπτωματικών συμβάντων», λέει o επικεφαλής της έρευνας Michael Lipton.
Τα συμπεράσματα συνάδουν με τα στοιχεία προηγούμενης έρευνας που έχει διεξάγει ο Litpton: το 2013, ήταν ένας από τους συντάκτες μιας μελέτης που εξέτασε μια ομάδα ποδοσφαιριστών οι οποίοι είχαν κάνει πάνω από 1.000 κεφαλιές και κατέληξε στο ότι το 30% εξ αυτών διέτρεχαν αυξημένο κίνδυνο ζημιογόνας αλλαγής στους συνδετικούς ιστούς του εγκεφάλου, οι οποίοι ελέγχουν το πώς μαθαίνουμε κινητικές διαδικασίες και λειτουργίες.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως η νέα μελέτη δεν έκανε follow-up, ώστε να δει ποιοι από τους ποδοσφαιριστές είχαν όντως υποστεί διάσειση και όχι απλώς συμπτώματά της, κάτι που σύμφωνα με τον Lipton περιορίζει τη δυνατότητά της να αποδείξει τη σύνδεση.
Σύμφωνα με τον Lipton, «καταλήγουμε στο ότι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να γνωρίζουν ότι τα συμπτώματα, τα οποία μπορεί να αποτελούν σημάδια διάσεισης, συνδέονται με τις συχνές κεφαλιές».
Προσθέτει δε πως οποιαδήποτε στιγμή ένας ποδοσφαιριστής δεχτεί ένα ισχυρό χτύπημα ή κάνει μια δυνατή κεφαλιά –με αποτέλεσμα ζαλάδες, σύγχυση, ναυτία ή παρατεταμένο πονοκέφαλο– πρέπει να ζητήσει αλλαγή.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic – vice.com
Σχόλια
