Αν θέλουμε το ελληνικό ποδόσφαιρο να παράγει σταθερά έτοιμους ποδοσφαιριστές, θα πρέπει να αναθεωρηθεί ολοκληρωτικά ο χάρτης των πρωταθλημάτων υποδομών των ΠΑΕ. Γράφει ο Αλέξανδρος Σόμογλου.
Kάθε καλοκαίρι, τα ρεπορτάζ των μεγάλων ομάδων γεμίζουν με ονόματα νεαρών παικτών των τμημάτων υποδομής που καλούνται να συμμετέχουν στο αρχικό στάδιο της προετοιμασίας, αφενός για να αξιολογηθούν από τους προπονητές και αφετέρου να καλύψουν κενά που δημιουργούνται λόγω της μη συμπλήρωσης του ρόστερ από νεοαποκτηθέντες ποδοσφαιριστές.
Πόσοι, όμως, απ’ όλους αυτούς τους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές θα βρουν θέση στις αποστολές του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ στους επίσημους αγώνες της νέας σεζόν;
Πόσοι απόφοιτοι των ακαδημιών φτάνουν στο κατώφλι της πρώτης ομάδας απολύτως έτοιμοι για να αποκτήσουν σημαντικό ρόλο σ’ αυτήν; Από ελάχιστοι έως κανένας!
Το ελληνικό ποδόσφαιρο υποφέρει από την έλλειψη παραγωγής ετοιμοπόλεμων αθλητών και ένας από τους λόγους αφορά την καθ’ όλα προβληματική διεξαγωγή των πρωταθλημάτων υποδομής των ίδιων των ΠΑΕ. Βλέπετε, δεν αρκεί το μεράκι παραγόντων ή προπονητών για να υπάρξει το ζητούμενο αποτέλεσμα που θα αναβαθμίσει την ποιότητα της ποδοσφαιρικής μας «βιομηχανίας» και θα επιτρέψει, επιτέλους, στις ίδιες τις ΠΑΕ να παράγουν αντί να αγοράζουν την ποιότητα των πρώτων ομάδων τους.
Ας ξεκινήσουμε, από τα βασικά: Έχετε αντιληφθεί ότι μια ΠΑΕ πρέπει ουσιαστικά να… ξεφορτώνεται ουκ ολίγα ταλέντα που η ίδια έχει δουλέψει επί σειρά ετών, μόλις φτάσουν στο εικοστό έτος της ηλικίας τους; Είτε πρέπει να τα δανείσει δεξιά και αριστερά, εντός ή εκτός συνόρων, είτε πρέπει να τα αφήσει ποδοσφαιρικά ανενεργά, καθώς δεν υπάρχει διοργάνωση να τα απορροφήσει.
Ο όρος «δεύτερη ομάδα» που υπάρχει σε όλα τα αναπτυσσόμενα ποδοσφαιρικά κράτη (είτε με τη συμμετοχή δεύτερων ομάδων στις εθνικές κατηγορίες, είτε με τη διεξαγωγή πρωταθλημάτων U23) στην Ελλάδα ουσιαστικά απουσιάζει από το οργανόγραμμά μας.
Τα πρωταθλήματα υποδομής τελειώνουν ηλικιακά στην κατηγορία U19 με αποτέλεσμα την περίοδο που ένας ποδοσφαιριστής θα πρέπει να υποβληθεί σε προσομοίωση συνθηκών πρώτης ομάδας προκειμένου να είναι απολύτως έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της όταν αξιολογηθεί πως πρέπει να προωθηθεί σε αυτή, να μην έχει διοργάνωση να αγωνιστεί!
Για παράδειγμα ένας γεννημένος το 1999 ποδοσφαιριστής ομάδας της Superleague δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στο επόμενο πρωτάθλημα Κ19 και έχει μπροστά του τρεις δρόμους να επιλέξει:
1) Να προωθηθεί από την ομάδα του ως επαγγελματίας, αλλά όντας ανέτοιμος ακόμη αγωνιστικά να μείνει ουσιαστικά ανενεργός.
2) Να παραχωρηθεί δανεικός σε ομάδα του εξωτερικού (πόσοι, όμως, Έλληνες ποδοσφαιριστές σε αυτή την ηλικία διαθέτουν το βιογραφικό που θα μπορέσει να τους ανοίξει την πόρτα μιας ξένης ομάδας;)…
3) Να παραχωρηθεί δανεικός σε ομάδα χαμηλότερης ελληνικής κατηγορίας (με τις μισές και πλέον ελληνικές ομάδες να θυμίζουν… προβληματικές εταιρίες).
Γιατί να μην υπάρχει ένα οργανωμένο επαγγελματικό πρωτάθλημα U23 που θα δίνει τη δυνατότητα στις ομάδες να προετοιμάζουν καλύτερα τα «ποδοσφαιρικά τους προϊόντα» σε συνθήκες που οι ίδιες επιθυμούν;
Γιατί δηλαδή ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ (προσθέστε όποια άλλη ομάδα θέλετε) να υποχρεώνονται ουσιαστικά να… διώχνουν από τους ποδοσφαιρικούς τους οργανισμούς παιδιά που δεν έχουν συμπληρώσει καν το 20ό έτος της ηλικίας τους;
Και τι εννοούμε, ακριβώς, με τον όρο «οργανωμένο επαγγελματικό πρωτάθλημα»; Ένα πρωτάθλημα που θα προετοιμάζει τους ποδοσφαιριστές σε άκρως επαγγελματικές συνθήκες.
Που θα τους δίνει τη δυνατότητα να αγωνίζονται σε επίσημα παιχνίδια δίπλα σε μεγαλύτερους σε ηλικία ποδοσφαιριστές (δεδομένου ότι στις περισσότερες χώρες τα πρωταθλήματα U23 – ή δεύτερων ομάδων αν προτιμάτε – αξιοποιούνται από τις ομάδες για δοκιμές παικτών, για επανένταξη τραυματισμένων παικτών της πρώτης ομάδας στην αγωνιστική δράση, για δραστηριοποίηση παικτών που έχουν μείνει ανενεργοί για μεγάλο διάστημα), που θα τους δίνει τη δυνατότητα να παίξουν μικρό αριθμό αγώνων στην έδρα της μεγάλης ομάδας, που θα τους εκπαιδεύσουν στις συνθήκες εκείνες που θα συναντήσουν και στην πρώτη ομάδα.
Στην αγγλική Premier League U23, για παράδειγμα, κάθε ομάδα έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί τρεις μεγαλύτερους ηλικιακά παίκτες σε κάθε παιχνίδι, ενώ υποχρεούται να δίνει τουλάχιστον τρεις αγώνες της στην έδρα που χρησιμοποιεί και η επαγγελματική ομάδα.
Αυτό σημαίνει προετοιμάζω επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Αντιμετωπίζω, τουλάχιστον, το τελευταίο ηλικιακά πρωτάθλημα υποδομής με τη σοβαρότητα που αντιμετωπίζω την επαγγελματική μου λίγκα.
Στην Ελλάδα αδυνατούμε να κατανοήσουμε το αυτονόητο και εν συνεχεία αναρωτιόμαστε γιατί δεν παράγουμε παίκτες. Σκεφτείτε απλά ότι τα περισσότερα παιχνίδια του πρωταθλήματος U19 διεξάγονται σε γήπεδα με τεχνητό χλοοτάπητα και όχι σε αγωνιστικούς χώρους με φυσικό χορτάρι.
Υπάρχουν δεκάδες παράμετροι που πρέπει να συζητηθούν κάποια στιγμή σοβαρά για την ανάπτυξη των πρωταθλημάτων υποδομής στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια ανάπτυξη που επιβάλλεται να είναι συνολική και όχι μεμονωμένη γιατί τα κέρδη θα αποφέρουν σημαντικά οφέλη και σε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο και μεμονωμένα σε κάθε ΠΑΕ.
Θα πρέπει να υπάρξει σύστημα υποβιβασμού και ανόδου και στα πρωταθλήματα υποδομής. Γιατί, για παράδειγμα, να τιμωρείται μια ομάδα που αποφασίζει να επενδύσει στα τμήματα υποδομής θυσιάζοντας μία ή δύο σεζόν της πρώτης της ομάδας; Όχι μόνο δεν θα έπρεπε να τιμωρείται, αλλά θα έπρεπε να επιβραβεύεται για τη συγκεκριμένη της επιλογή.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να αναβαθμίσουμε την παραγωγή του ποδοσφαιρικού προϊόντος στη χώρα μας, θα πρέπει κάποια στιγμή να συζητήσουμε σοβαρά για την ολοκληρωτική αναθεώρηση του χάρτη και της ποιότητας των πρωταθλημάτων υποδομής. Αντί λοιπόν να μονολογούμε «αυτή η στάνη, αυτό το τυρί βγάζει», ας αναβαθμίσουμε τη στάνη για να παράγουμε καλύτερο τυρί!
Πηγή sdna.gr – Αλέξανδρος Σόμογλου
Σχόλια
