Γράφει ο Παναγιώτης Αλευράς*
– Εμπρός.
– Ο κύριος Παναγιώτης;
– Ο ίδιος.
– Ναι, λέγομαι………..και τηλεφωνώ από την ΠΑΕ………., θα μας ενδιέφερε να εξετάσουμε την περίπτωση του μικρού, ξέρετε έχει τα χαρακτηριστικά που ψάχνουμε και η τεχνική του είναι πολύ καλή.
– Μάλιστα..ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.
– Ναι, ναι…πώς θα σας φαινόταν να ξεκινούσαμε από Σεπτέμβρη, ο γιος σας να μπει να στο αγωνιστικό γκρουπ, θα είναι με παιδιά της ηλικίας του, όλα πολύ καλού επιπέδου. Εγώ προσωπικά θα τον ήθελα στο γκρουπ, μου αρέσει πολύ ο μικρός και πιστεύω ότι έχει δυνατότητες να προχωρήσει.
Πόσες τέτοιες ιστορίες, πραγματικά. Το φιντανάκι του χωριού που το ζήτησε η τοπική ομάδα της Β’ εθνικής, ο ταλαντούχος 16άρης που τον ήθελε ο Ατρόμητος αλλά χτύπησε και δεν έπαιξε ποτέ, ο βιρτουόζος που όμως έκανε κακή ζωή και δεν προχώρησε, ο θείος μου ο Γιάννης που τον έκανε μαύρο στο ξύλο η γιαγιά μου η Λούλα όταν εμφανίστηκε στην αυλή της κάποιος από τον Φωστήρα.
Όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι παλαιάς κοπής που σέβονται τον εαυτό τους, έχουν να διηγηθούν μια ιστορία για τον τοπικό ήρωα, το ταλέντο, την παιχτούρα, που όμως κάτι συνέβη και δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας.
Το τηλέφωνο κόντεψε να μου φύγει από τα χέρια. Η σύγχρονη και βελτιωμένη έκδοση της γιαγιάς Λούλας της συγχωρεμένης, με κοίταξε με πραγματικά αυστηρό ύφος, ωστόσο διέκρινα στα μάτια της έντονο προβληματισμό. Δεν της αρέσει το ποδόσφαιρο. Σιχαίνεται τη συμπεριφορά των πατεράδων κατά τη διάρκεια των αγώνων, αποστρέφεται το ποδοσφαιρικό λουκ (τατού, τσουλούφι, υφάκι σούπερ σταρ), φοβάται τραυματισμούς/αναβολικά και απεχθάνεται το ελληνικό διεφθαρμένο παρασκήνιο.
Ο Α.Ο. Παιδική Χαρά της γειτονιάς, εκεί που παίζει τώρα ο μικρός, είναι η δική της κόκκινη γραμμή. Μέχρι εκεί. Στα περισσότερα μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί της, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να αντέξω το βάρος μιας απόφασης που ενδεχομένως καθορίσει τη ζωή του παιδιού μου, διότι πάντα μα πάντα θα ευρίσκομαι αντιμέτωπος με αυτό το «τι θα γινόταν αν..;».
Ως δημοκρατικός πατέρας, ρώτησα τον ίδιο τον ενδιαφερόμενο τι θα ήθελε να κάνει, να μείνει στον τοπικό Α.Ο. Παιδική Χαρά ή να πάει στην ακαδημία ΠΑΕ Super League. Η απάντηση αναμενόμενη: «ό,τι θέλετε εσείς..». Λογικό. Δεν μπορείς να περιμένεις από ένα αγόρι σχεδόν 9 ετών να καταλάβει τη διαφορά, το μόνο που τον νοιάζει είναι να παίζει μπάλα.
Στον Α.Ο. Παιδική Χαρά, οι απαιτήσεις είναι ελάχιστες. Η προπόνηση σε γενικές γραμμές χαλαρή, το κλίμα και η διάθεση σε ήρεμα πλαίσια, χωρίς αγώνες, χωρίς τουρνουά. Δίπλα στο σπίτι είναι, κάποια στιγμή θα πηγαίνει και μόνος του, όποτε το βαρεθεί σταματάει. Εάν πάλι όχι, μπορεί να συνεχίσει και να φτάσει να παίζει στην αντρική ομάδα στο Β’ τοπικό, για το κέφι του. Μια χαρά. Μένει στον αθλητισμό, δίχως να θυσιάζει τις σχολικές επιδόσεις, κάνει την πλάκα του και όπου βγάλει.
Αυτό το τηλεφώνημα με αναστάτωσε όχι τόσο από τη χαρά που μου έδωσε, όσο από το μέγεθος της ευθύνης που καλούμαι ως πατέρας να αναλάβω, επιλέγοντας ουσιαστικά με ένα ναι ή ένα όχι αν το παιδί μου μπει σοβαρά στο ποδόσφαιρο. Δεν ξέρω αν έχει το ταλέντο και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που απαιτούνται, αν μπορεί στο μέλλον να παίξει Γ’, Β’, Α’ Εθνική ή Ευρώπη, αυτό που γνωρίζω βαθιά μέσα μου είναι πως μπαίνοντας στις ακαδημίες της ΠΑΕ, αυτομάτως θέτει ως στόχο να γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Η γιαγιά μου η Λούλα πριν από καμιά 50αρια χρόνια και βάλε, έστειλε τον κακομοίρη τον θείο μου στην Αυστραλία προκειμένου να τον γλιτώσει από την μπάλα. Ο θείος εκεί κάτω δεν έκανε και σπουδαία πράγματα, δούλεψε οδηγός ταξί, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, ποδόσφαιρο δεν ξαναέπαιξε ποτέ. Τί θα γινόταν αν πήγαινε στον Φωστήρα; Κανείς δεν ξέρει.
Αμφιβάλλω αν η γιαγιά ασχολήθηκε και πολύ με το θέμα του θείου μου, άλλωστε το ποδόσφαιρο στην εποχή της ήταν για τα «παλιόπαιδα» και τους «τεμπέληδες». Επομένως, δεν πιστεύω ότι χρειάστηκε και δεύτερη σκέψη για να πράξει το αυτονόητο, με τα δεδομένα της εποχής, και να τραβήξει το παιδί της μακριά από την μπάλα. Σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με την περίπτωση του δικού μου γιου, περίπτωση κατά την οποία η απόφαση τελικώς ελήφθη έπειτα από πολύ σκέψη, αξιολόγηση όλων των σχετικών επιπτώσεων και αρκετές διαφωνίες.
Θεωρώ ότι ως πατέρας που βάζει πάνω από όλα την οικογενειακή γαλήνη και ευτυχία, ως άνθρωπος που λειτουργεί πολλές φορές παρορμητικά – σε βαθμό ανωριμότητας – και ως «μυρωδιάς» που έχει βαθιά απωθημένα με την μπάλα, επέλεξα το σωστότερο για το αγόρι μου: την απόφαση για το αν θα συνεχίσει ποδόσφαιρο σε υψηλότερο επίπεδο, θα την πάρει αποκλειστικά και μόνο η σύγχρονη και βελτιωμένη έκδοση της γιαγιάς Λούλας της συγχωρεμένης. Que sera, sera.
* Ο Παναγιώτης Αλευράς είναι πατέρας ενός μικρού ποδοσφαιριστή. Όταν έχει ανάγκη να εκφραστεί, συνήθως γράφει. Ευελπιστούμε να γράφει συνέχεια και να εναποθέτει τις σκέψεις του στο football-academies.gr
Το football-academies.gr αναμένει αγωνιωδώς το επόμενό του άρθρο.
Καλωσόρισες Πάνο!
Γιάννης Βαλμάς
Σχόλια
