*Σχολιάζει ο Σταύρος Καραΐνδρος
Από σήμερα κιόλας οι διεθνείς θα πρέπει να βρουν μάνατζερ -όσοι δεν έχουν- και να ψαχτούν για μεταγραφή στο εξωτερικό. Ας είναι και στη Β’ Γερμανίας. Να είναι, όμως, μακριά από εδώ. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο κέρδος για τους Νέους.
Υπάρχουν και καλά από την ήττα στον τελικό. Πρώτον, τα πιτσιρίκια του Τσάνα θα γλιτώσουν από τις υποδοχές υπουργών, υφυπουργών και από τους διάφορους “Μητσάρες” στο αεροδρόμιο. Δεύτερον, θα γλιτώσουν από την επίσκεψη στον Παπούλια και την περιφορά τους με το τρόπαιο στα χέρια. Τρίτον, θα μπορούν να απολαύσουν τις ολιγοήμερες διακοπές τους και να συνειδητοποιήσουν με καθαρό μυαλό όχι μόνο αυτό που πέτυχαν στην Εσθονία, αλλά και το μέλλον που τους περιμένει. Εκτός Ελλάδας.
Από το σφύριγμα της λήξης κιόλας οι Ελληνες διεθνείς θα πρέπει να βρουν μάνατζερ -όσοι δεν έχουν- και να ψαχτούν για μεταγραφή στο εξωτερικό. Ας είναι και στη Β’ Γερμανίας ή στη Β’ Ιταλίας. Να είναι, όμως, μακριά από εδώ.
Από το βράδυ της Κυριακής και για τις επόμενες μέρες θα ακούν ότι αποτελούν το μέλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, ότι πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους, ότι πρέπει να είναι ώριμοι για να κερδίσουν μια θέση στις ομάδες τους. Τις ομάδες εκείνες που βρίσκονται στην εντατική περιμένοντας την έγκριση από την ΕΕΑ ή την UEFA, τις ομάδες εκείνες που χρωστούν σε όποιον μιλά ελληνικά, τις ομάδες εκείνες που φέρνουν καραβιές από ξένους ελπίζοντας στο “λαβράκι”.
Ξέρετε ποιο είναι το “γαμώτο”; Οτι υπάρχει ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε πείσμα πολλών, έχουμε ένα ποδόσφαιρο που έχει φτάσει σε τελικούς Νέων και Ελπίδων, προκρίνεται σε τελικές φάσεις Μουντιάλ και Ευρωπαϊκών και φυσικά έχει στην τροπαιοθήκη του το βαρύτιμο κύπελλο του 2004. Τι καλύτερο, δηλαδή, έχει η Αγγλία; Οργάνωση και ανθρώπους που ξέρουν να διοικούν το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι το “γαμώτο”.
Ο κυριακάτικος τελικός των Νέων από την αχτύπητη σε όλες τις ηλικίες Ισπανία, έφερε μπροστά στην τηλεόραση ανθρώπους που δεν ήξεραν μέχρι χθες την ύπαρξη του συγκεκριμένου τουρνουά. Κάτι αντίστοιχο, δηλαδή, με το 2006 όταν η Εθνική μπάσκετ νίκησε τις ΗΠΑ και ηττήθηκε στον τελικό του Μουντομπάσκετ από τους Ισπανούς. Οσοι, λοιπόν, παρακολούθησαν για πρώτη φορά τα παιδιά του Τσάνα είναι σίγουρο πως θα θυμήθηκαν τις… προπονητικές τους γνώσεις, απογοητεύτηκαν με όσα είδαν και ενθάρρυναν την απόφαση του προέδρου να φέρει τον Πίου. Ακόμα και για αυτούς θα πρέπει να φύγουν οι πιτσιρικάδες. Κυρίως για αυτούς. Να βρουν την υγειά τους στο εξωτερικό, εκεί που δεν χρειάζεται να φτάσεις στα 25 και να θεωρείσαι ταλέντο και στα 28 να κερδίζεις θέση στην ενδεκάδα με τις υπόλοιπες ρεζέρβες σε αγώνα κυπέλλου… Μακριά από εδώ!
ΥΓ: Για την ιστορία, το 1998 οι Ελπίδες ηττήθηκαν από τους Ισπανούς στον τελικό. Τα ίδια γράφαμε και τότε για μια ομάδα που αποδείχθηκε πως είχε μέλλον. Για μια ομάδα που έξι χρόνια αργότερα “έστειλε” πολλούς ποδοσφαιριστές στην Πορτογαλία για να σηκώσουν το Euro.
Έχουμε και λέμε: Δημήτρης Ελευθερόπουλος, Βασίλης Λάκης, Παντελής Κωνσταντινίδης, Γιάννης Γκούμας, Παρασκευάς Άντζας, Τραϊανός Δέλλας, Γιώργος Καραγκούνης, Θανάσης Κωστούλας, Σωτήρης Κωνσταντινίδης, Νίκος Λυμπερόπουλος, Ιεροκλής Στολτίδης, Δημήτρης Μαυρογενίδης, Σωτήρης Λυμπερόπουλος, Γιώργος Αλεξόπουλος, Άγγελος Μπασινάς, Στέλιος Σφακιανάκης, Σταύρος Λαμπριάκος, Παύλος Δερμιτζάκης κ.α.
Είναι σίγουρο πως η ιστορία θα επαναληφθεί. Στο Euro του 2016. Εδώ θα ‘μαστε με το καλό…
ΥΓ2: Θα την πω την κακία μου, δεν αντέχω. Αυτή η φουρνιά των πιτσιρικάδων που τίμησε τη γαλανόλευκη στο Ευρωπαϊκό της Εσθονίας δεν άξιζε την παρουσία φιλάθλων. Τουλάχιστον των πολυδιαφημισμένων οργανωμένων; Τουλάχιστον στον τελικό; Εκτός αν Εθνική είναι μόνο οι Ανδρες…
Toυ Σταύρου Καραΐνδρου από το contra.gr
Σχόλια
