Ο φόβος του γονιού, είναι η επανάσταση που «ετοιμάζει» το παιδί, γύρω στα 15 με 16 και όλοι φαντάζομαι προσπαθούν, να είναι ανάλογα προετοιμασμένοι για τις συνέπειες!
Λίγοι όμως υπολογίζουν, τα «προεόρτια» αυτής της επανάστασης, τα οποία αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους, γύρω στα 13! Δεν σας κρύβω, ότι περίμενα πως και πως να μπει ο Γενάρης, γι΄αυτό το άρθρο, στο οποίο θα ήθελα να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή, ΚΥΡΙΩΣ οι γονείς των 13 ως 15 ετών.
Βρισκόμαστε ακριβώς στα μέσα του «Διαβολοτετράμηνου»,-όπως το ονομάζω- όπου οι «μικροί» μας επαναστάτες, ετοιμάζονται να «πηδήξουν τα τείχη» και εμάς μαζί, δοκιμάζοντας τα νεύρα και τις αντοχές μας!
Από τα μέσα Νοέμβρη, αρχίζει μια αλλαγή συμπεριφοράς, τρόπος έκφρασης, ντυσίματος, ωραιοπάθειας, μόδα, καθρέφτης, περίεργες μουσικές επιλογές και άλλες μικρολεπτομέρειες, που συσωρεύονται μέχρι τα μέσα του Μάρτη, σε ένα τετράμηνο, πάρα πολύ κρίσιμο και για εμάς και για τα παιδιά!
Εμπειρικά πάντα, μέσα σε αυτούς τους 4 μήνες, μελετώντας και «φακελώνοντας» ακόμα και το πότε βήχει ένα παιδί, κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι στα «προεόρτια» της επανάστασης, ελάχιστοι είναι οι γονείς, που δίνουν την αρμόζουσα σημασία!
Θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία, να αρχίζει το παιδί να «μαθαίνει» για τα καλά το σώμα του ή να κάθεται με τις ώρες στον καθρέφτη φτιάχνοντας το μαλλί του ή να χρησιμοποιεί συχνά πυκνά, «κλισέ» εκφράσεις της εποχής, προσπαθώντας να είναι μες΄τη μόδα, η οποία αυτή την εποχή ΔΥΣΤΥΧΩΣ, θέλει το παντελόνι, στυλ – χεσμένου, φορώντας το από τα κολομέρια και κάτω, τόσο χαμηλά δε, που πολλές φορές στοιχηματίζω, πως εάν “αεριστούν” θα σηκώσουν και σκόνη!
Επίσης φυσιολογικό θεωρώ, το να έχουν τις δικές τους μουσικές προτιμήσεις και ιδιαίτερα σε κάθε στίχο, που εκφράζει βρισίδι και ειρωνεία, ενώ βγάζουν σπυράκια, σε κάθε ακουστικό ερέθισμα, που έχει να κάνει με το Στελλάρα, τη Ρίτα και τον ELVIS, που εγώ μπορεί να έχω και μια ιδιαίτερη αδυναμία!
Όπως και επίσης φυσιολογικό θεωρώ, την έναρξη της «μαγκιάς» και της αντίδρασης, όσο κι΄αν πολλές φορές με το ζόρι κρατιέμαι, μη τους ρίξω καμιά ανάποδη!
Αυτό που ΔΕΝ θεωρώ καθόλου φυσιολογικό, είναι η αμέτοχη δική μας στάση, απέναντι σε αυτές τις «νέες φυσιολογικές» συμπεριφορές των παιδιών μας!
Μέσα σε αυτό το 4άμηνο, ζυμώνονται καταστάσεις – σταθμοί, στο χαρακτήρα του παιδιού, τις οποίες αν δεν προσπαθήσουμε διακριτικά να ελέγχουμε, αργότερα θα βρεθούμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο!
Το παράδειγμα της «μόδας» και του «χεσμένου – στυλ» παντελονιού, μπορεί για κάποιους να μην είναι σοβαρά, – ενώ για μένα είναι και παραείναι!- μέσα όμως σε αυτό το 4άμηνο, υπάρχει επίσης μεγάλη πιθανότητα, να συναντήσετε, την άρνηση και την απογοήτευση του παιδιού για οτιδήποτε! είστε προετοιμασμένοι;
Ενώ έχετε συνηθίσει να βλέπετε ένα παιδί, με χαμόγελο και όρεξη για διάβασμα και προπόνηση, ξαφνικά απέχει για άγνωστο λόγο, από κάτι που μέχρι πρότινος, του κινούσε έντονα το ενδιαφέρον! Φανταστείτε τώρα να μην είναι και στην αρχική επιλογή του προπονητή του! Η απογοήτευση σε όλο της το μεγαλείο!
Σίγουρα δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο, από το να βλέπεις το σπλάχνο σου, στην πιο τρυφερή του ηλικία, στεναχωρημένο και απογοητευμένο, με ότι κινείται γύρω του και εσύ, ο γονιός του, ανήμπορος να αντιδράσεις!
Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα του Διαβολοτετράμηνου, μέσα στο οποίο πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, γονείς και προπονητές, να αντιμετωπίσουμε με τον καταλληλότερο τρόπο, αυτή τη δύσκολη «φάση» που καλείται να περάσει το παιδί!
Στην Ευρώπη του Βορρά και γενικότερα στις «κρυόκολες» χώρες, στις ηλικίες των 13 – 15, αυτό το δύσκολο 4άμηνο, γονείς και σωματεία, απλώς ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ, χωρίς να παρεμβαίνουν σε οτιδήποτε πράττει το παιδί! Και όταν λέω σε οτιδήποτε εννοώ: σε κακή συμπεριφορά, άρνηση για το σχολείο, συμμετοχή σε κακόγουστα αστεία και φάρσες με άσχημα αποτελέσματα, ολοκληρωτική αποχαύνωση στον υπολογιστή, κακή αγωνιστική απόδοση, αδιαφορία για προπόνηση, κατήφεια, θυμό, απογοήτευση.
Όλα τα παραπάνω λοιπόν, οι « ειδικοί» του Βορρά, τα θεωρούν ένα φυσιολογικό πέρασμα της ηλικίας, το οποίο τους αφήνει, παγερά αδιάφορους! Άλλο τόσο παγερά αδιάφορο αφήνουν και εμένα, οι συχνές αυτοκτονίες που λαμβάνουν χώρα, σε ολόκληρη την Σκανδιναβία, όπου η μία χώρα , προσπαθεί να πάρει το «ρεκόρ αυτοκτονιών» από την άλλη! Και το χειρότερο μάλιστα, είναι ότι στη «μόδα» αυτή των αυτοκτονιών, τα πρωτεία κατέχουν, οι νέοι από 20έως 30 ετών!
ΕΥΤΥΧΩΣ που απέχουμε, ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ από αυτές τις χώρες, σε ήθη, έθιμα, κλίμα, αλλά κυρίως σε Αρχές, ευτυχώς που αγωνιούμε για τα παιδιά μας και είμαστε δίπλα τους, ψάχνοντας συνεχώς λύσεις, για ότι τα βασανίζει! Προσοχή όμως φίλοι μου, μην πάμε στο άλλο άκρο και γίνουμε, υπερβολικά υπερπροστατευτικοί, γιατί τότε θα φτάσουμε ΕΜΕΙΣ, ένα βήμα στο άλμα απ΄το μπαλκόνι! Δεν μπορεί ΕΜΕΙΣ, στο 4άμηνο αυτό του παιδιού, να είμαστε, ούτε παγερά αδιάφοροι, αλλά ούτε και υπέρμετρα αυστηροί!
Εδώ χρειάζεται μια «ιδιαίτερη» επικοινωνία και μια διακριτική συνεργασία, με καθηγητές και προπονητή. Να είστε απολύτως βέβαιοι, ότι αν ο προπονητής του παιδιού, είναι ΠΡΩΤΑ παιδαγωγός και πραγματικά ΖΕΙ για το έργο που επιτελεί, το παιδί θα «ξαναβρεί» το δρόμο του. Αυτός είναι που θα βρει το «κουμπί» του προβλήματος, απ΄όπου κι΄αν αυτό προέρχεται! Ένα παιδί που ασχολείται ενεργά με τον αθλητισμό και εκτιμά και σέβεται τον προπονητή του, σ΄αυτόν θα δείξει εμπιστοσύνη και σ΄αυτόν θ΄ανοίξει την καρδιά του , για πράγματα που κρατάει «κλειστά» απ΄τους γονείς του!
Ο εντοπισμός του προβλήματος, η σωστή προσέγγιση, ο εποικοδομητικός διάλογος και η αγαστή συνεργασία γονιού – προπονητή, σίγουρα θα έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα!
Δεν υπάρχει ρε παιδιά, τουλάχιστον για εμένα, χειρότερο συναίσθημα, από το να βλέπω μια «ψυχούλα» 13 ή 14 χρονών, να έρχεται για προπόνηση περίλυπο, με το κεφάλι κάτω, να «προσπαθεί» να κάνει προπόνηση και να φεύγει με τον ίδιο τρόπο! Όπως επίσης, πολύ άσχημο είναι, να αποχωρεί από μια Ακαδημία ένα παιδί, απογοητευμένο από τη μικρή συμμετοχή του σε αγώνες ή από την κατά την γνώμη του, αδιαφορία του προπονητή, προς το πρόσωπό του! Πάντα πρέπει να εξαντλείται με καλές προθέσεις , ο διάλογος μεταξύ γονιού – παιδιού – προπονητή, πριν φτάσουμε σε ένα άδοξο τέλος!
Θέλει ιδιαίτερη προσοχή αυτό το 4άμηνο απ΄όλους, προσπαθήστε να είστε «διακριτικά» κοντά στα παιδιά σας, όπως και διακριτικά να ελέγχετε τα «θέλω» τους, αποφεύγοντας τις αντιπαλότητες που θα μας οδηγήσουν σε μόνιμες αρνήσεις, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Συζητήστε με τον προπονητή ή τον καθηγητή του και συνεργαστείτε από κοινού για το καλύτερο.
Ευτυχώς, ΔΕΝ ζούμε στις «χώρες της Αυτοκτονίας», απεναντίας ζούμε στη «χώρα της Επαγγελίας», ξέχωρα αν κάποιοι προσπαθούν να την μετατρέψουν σε ΚΟΛΑΣΗ! Προσωπικά , δεν μπορώ να βλέπω το παιδί μου προβληματισμένο για οτιδήποτε κι εγώ να …πετάω αετό!
Ονομάζομαι ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, γνήσιος ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ και ΟΧΙ, ΓΙΑΝΟΠΟΥΛΣΕΝ ή ΦΟΝ ΓΙΑΝΟΧΕΛΜΠΑΝΧ! Νοιάζομαι και προβληματίζομαι για τα παιδιά μου, ΔΕΝ τα θέλω «μαμμόθρεφτα», αλλά ούτε και ρομπότ χωρίς αισθήματα.
Θέλω να είμαι δίπλα τους , να τα καθοδηγώ και όχι να τα παραμελώ και όταν φτάσουν στο σταυροδρόμι που πρέπει να τα αποχαιρετήσω, να είμαι σίγουρος, ότι έκανα σωστά το ΚΑΘΗΚΟΝ μου!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού
Για να δείτε τα υπόλοιπα άρθρα του Τάκη Γιαννόπουλου κάντε κλικ εδώ
Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας του football-academies.gr και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε like στη σελίδα Football-Academies
Οι απόψεις που εκφράζονται από κάθε συνεργάτη ή αρθρογράφο είναι προσωπικές και εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο όσους τιςδιατυπώνουν. Αυτές οι απόψεις, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα βρίσκουν σύμφωνο το football–academies.gr
Σχόλια
