Θα ξεχωρίσω δυο, από τα πολλά συναισθήματα που νιώθω, για τα « μαύρα κοράκια» του ποδοσφαίρου, τον θαυμασμό και την αηδία!
24 χρόνια ως ποδοσφαιριστής, δυο επίσης πράγματα προσπαθούσα να ψυχολογήσω, τον αντίπαλο τερματοφύλακα κατά την διάρκεια της προθέρμανσης και τον διαιτητή, καθ΄όλη την διάρκεια του αγώνα!
Πάντα στην προθέρμανση και κυρίως όταν αγωνιζόμουν ως φορ, παρατηρούσα τον αντίπαλο τερματοφύλακα, πως περπατάει, πως τρέχει, ποια μεριά του είναι η καλή και ποια η κακή, τα άλματα και τις λαβές του, γενικώς τα πάντα ώστε όταν θα βρεθώ απέναντί του, πως θα τον νικήσω! Οι παράγοντες που συντελούσαν σε αυτό, ήταν δυο: α) η ικανότητα η δική του ή η δική μου και β) ο παράγοντας τύχη!
Για να ψυχολογήσεις τώρα έναν διαιτητή κατά την διάρκεια ενός αγώνα, πρέπει να έχεις παρακολουθήσει, εντατικά μαθήματα τοκετού, γιατί μπορεί να σε γκαστρώσει μέχρι να σου δώσει ένα φάουλ, δυο χρόνια τουλάχιστον, ως βοηθός νευρολόγου, για να τον αντέξεις 90 λεπτά χωρίς να σου σπάσει τα νεύρα και οπωσδήποτε, άδεια οπλοφορίας και τους κατάλληλους ψευδομάρτυρες, για να καταθέσουν υπέρ σου, όταν τον καθαρίσεις!
Τα άδικα και ύποπτα πολλές φορές, φαλτσοσφυρίγματά τους, δυστυχώς είναι η αιτία, για ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με το εκρηκτικό μας ταπεραμέντο, γυρίζουν το ποδόσφαιρο αρκετά χρόνια πίσω! Πόσα και πόσα παιχνίδια, δεν έχουν κριθεί από ένα λάθος σφύριγμα? Πόσα παιχνίδια έχουν διακοπεί και άλλα πόσα δεν έχουν αρχίσει και δεν έχουν τελειώσει ποτέ?
Φυσικά για να είμαι και δίκαιος, δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι διαιτητές, οι οποίοι καλούνται σε κλάσματα δευτερολέπτου, να πάρουν αποφάσεις τις οποίες εμείς, βλέπουμε και ξαναβλέπουμε στο ριπλέι, για να δούμε αν ήταν μισό ή ένα μέτρο οφσάιντ!
Όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο, φαντάζομαι δεν θα ήταν πάντα και τα ¨καλύτερα παιδιά¨! θυμάμαι από τον εαυτόν μου τουλάχιστον, μέχρι τα 33 μου, περισσότερο πρόβλημα τους δημιουργούσα, παρά διευκόλυνα το έργο τους! Κόκκινες κάρτες, λίγες αλλά……..καλές!, κίτρινες οι μισές για διαμαρτυρία και οι άλλες μισές για δυνατά μαρκαρίσματα.
Πάντα μόλις επέστρεφα από τιμωρία, έλεγα ότι θα ήταν η τελευταία φορά, αλλά πάντα μόλις ένιωθα την αδικία, μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι και τα …….γαλλικά, έπεφταν βροχή!
Δεν είναι εύκολο το έργο αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι είναι ¨υποχρεωμένοι¨ κάθε σαββατοκύριακο, να ακούνε τα εξ΄αμάξης, από την πλειονότητα παικτών και παραγόντων, αλλά κυρίως των φιλάθλων, οι οποίοι ξεστομίζουν απίστευτες ¨ευχές¨ και κατάρες, σε οποιαδήποτε απόφασή τους!
Φυσικά όπως προανέφερα, δεν είναι και λίγοι οι διαιτητές, που είναι ικανοί με τις αποφάσεις τους , να τινάξουν το παιχνίδι στον αέρα!
Μοιραία η διαιτητική τριάδα, γίνεται ο εύκολος στόχος της εξέδρας, όπου η ευρηματικότητα των συνθημάτων περισσεύει, το χιούμορ και οι απειλές διαδέχονται το ένα το άλλο, όπου εκτός του κλασικού : ¨κοράκια θα πεθάνετε!¨, απ’ όπου χιουμοριστικά άντλησα και τον τίτλο του παρόντος άρθρου, ακούμε επίσης το ¨πουλητάρια πόσα πήρατε!¨, ¨μαυροφόρες¨, ¨όσα πήρατε να τα φάτε σε χάπια!¨, επίσης τους υπενθυμίζουν οικογενειακές, φιλικές ή ερωτικές καταστάσεις, με ¨πρωταγωνιστές¨ τις μαμάδες τους και σε δεύτερο ρόλο, τις αδερφές και τις γυναίκες τους!
Φυσικά υπάρχουν και οι ακραίες συμπεριφορές, φθάνοντας στο κυνηγητό και το λυντσάρισμα! Όλα τα παραπάνω, είναι απόρεια της ποδοσφαιρικής παιδείας και νοοτροπίας ΟΛΩΝ όσων ασχολούνται σ΄αυτόν το χώρο και όχι μόνο μεταξύ φιλάθλων και διαιτητών.
Βέβαια δεν είναι λίγες οι φορές, που οι εν λόγω κύριοι μας δίνουν το δικαίωμα να ασχολούμαστε μαζί τους, είτε γιατί οι ΙΔΙΟΙ το επιζητούν, κοινώς, ¨τους τρώει ο κόλος τους¨, είτε για το ανθρωπίνων λανθασμένο των αποφάσεών τους.
Το περίεργο είναι, ότι απειροελάχιστες είναι οι φορές που περνούν απαρατήρητοι κι΄αυτό συμβαίνει δυστυχώς, όταν κάνουν ένα καταπληκτικό παιχνίδι και λέω δυστυχώς, διότι όταν κυλούν όλα ομαλά σε ένα ματς, κανείς δεν ασχολείται με τους διαιτητές!
Παρακάτω θα προσπαθήσω να ¨αγγίξω¨ την ψυχολογία των διαιτητών, οι οποίοι επέλεξαν να ¨βοηθήσουν¨ το ποδόσφαιρο, από αυτό το ριψοκίνδυνο πόστο.
Στην Ελλάδα, για να ακολουθήσει κάποιος το δρόμο της διαιτησίας, σίγουρα χρίζει, ιατρικής παρακολούθησης, διότι δεν μιλάμε για ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ, αλλά για μια παράλληλη, βοηθητική απασχόληση, η οποία εκτός από την ψυχολογική πίεση και τις κατάρες, μπορεί να οδηγήσει, ανάλογα με την ¨καριέρα¨ που θέλει να ακολουθήσει κάποιος, περνώντας από δύσκολα και επικίνδυνα μονοπάτια, ή στα αζήτητα ή στην κορύφωση των ονείρων του!
Ξεκινώντας λοιπόν από τα ¨χαμηλά στρώματα¨ των ΑΚΑΔΗΜΙΩΝ, όπου έχουμε τα πρωταθλήματα και τα τουρνουά των υποδομών, είτε αυτά είναι επίσημα υπό την αιγίδα των Ενώσεων, είτε από ιδιώτες οργανωτές, οι διαιτητές είναι ¨τριών ταχυτήτων¨.
Η πρώτη ταχύτητα, περιλαμβάνει τους «μικρούς και άπειρους» διαιτητές, που στέλνουν οι ενώσεις, στα πρωταθλήματα υποδομών. Θεωρώντας εύκολα αυτά τα παιχνίδια οι διοργανώτριες αρχές, εμπιστεύονται την ομαλή διεξαγωγή τους, σε νεαρούς αμούστακους εκκολαπτόμενους διαιτητές, οι οποίοι ξεκινούν την ¨πρακτική¨ τους, από τις μικρές και ευαίσθητες ηλικίες, δίνοντας ¨εξετάσεις¨ ευελπιστώντας να προωθηθούν φυσικά, σταδιακά ή γρήγορα στις παραπάνω κατηγορίες.
Οι Ενώσεις στην προκειμένη περίπτωση, πράττουν φυσιολογικά, διότι αυτοί οι νέοι διαιτητές, από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν, έλα όμως που τα αποτελέσματα είναι τραγικά!
Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, δυστυχώς δεν γνωρίζουν καλά καλά, ούτε τους στοιχειώδους κανόνες διαιτησίας, με αποτέλεσμα σε κάθε τους σφύριγμα, να προκαλούν απορίες σε 10άχρονα και 12άχρονα παιδιά, ως προς το τι σφύριξε και για ποιόν! εκνευρίζοντας τους γονείς, οι οποίοι ενώ στην αρχή μπορεί και να το διασκεδάζουν, στη συνέχεια φθάνοντας στα όριά τους, ξεφεύγουν και αρχίζουν να εκτοξεύουν διάφορα ¨γαλλικά¨, οι δε προπονητές σε ρόλο πυροσβέστη, να προσπαθούν να ηρεμήσουν τους πάντες, μπας και τελειώσει επιτέλους το μαρτύριο!
Εγώ θα πω το εξής : καλά κάνετε και ορίζετε αυτούς τους νέους διαιτητές στα παιδικά ματς, στείλτε όμως και έναν παρατηρητή διαιτησίας, να τους αξιολογήσει, μήπως και ελαττωθούν τα ¨εγκλήματα¨, ξεχωρίζοντας την ήρα από το στάρι!
Η δεύτερη ταχύτητα, περιλαμβάνει τους «νέους με προοπτικές» διαιτητές, οι οποίοι είτε τζούνιορ σφυρίζουν, είτε εφηβικό, τηρούν με ευλάβεια τους κανονισμούς, σέβονται γονείς, παιδιά και προπονητές, κατανοούν και παροτρύνουν τις προσπάθειες των παιδιών που αγωνίζονται και στο τέλος κερδίζουν το χειροκρότημα και τα εύσημα όλων! Σε αυτούς δεν μπορείς, παρά να ευχηθείς καλή σταδιοδρομία, ευελπιστώντας ότι στη διαδρομή τους μέχρι τη μεγάλη κατηγορία, θα καταφέρουν να διατηρήσουν στο ακέραιο, την ίδια αξιοπρεπή στάση, που κρατούν και τώρα!
Η Τρίτη ταχύτητα διαιτητών, αποτελείται από τους «έμπειρους», οι οποίοι χωρίζονται α) στους κομπλεξικούς και β) στους παιδαγωγούς. Η παραπάνω λοιπόν κατηγορία, σφυρίζει κυρίως σε τουρνουά και δυστυχώς, οι περισσότερες αποφάσεις τους, προκαλούν γέλιο και εκνευρισμό.
Ηλικιακά δε οι 45 και άνω, γίνονται και γραφικοί, καθώς κάποιοι έχουν αρκετά παραπανίσια κιλά και δεν μπορούν να ακολουθούν τις φάσεις, κάνοντας τα 5 μέτρα σε 20 sec.!, με αποτέλεσμα να ελέγχουν το παιχνίδι από την σέντρα, βγάζοντας χωρίς κόπο το μεροκαματάκι τους!
Το αποκορύφωμα βέβαια της γελοιότητας, το συνάντησα σε ένα πρωτοχρονιάτικο τουρνουά, όπου ναι μεν η παγωνιά και κυρίως στα πρωινά ματς, ήταν το κάτι άλλο, αλλά δεν μπορεί τα 13άχρονα παιδιά να αγωνίζονται με κοντομάνικα και ροδοκόκκινα μάγουλα και η Διαιτητική τριάδα, να είναι όλοι ντυμένοι κυριολεκτικά, λες και πάνε για σκι στον Παρνασσό!, σκούφο, κασκόλ, αντιανεμική φόρμα πάνω- κάτω, γάντια, με μόνο στιλιστικό λάθος, ότι αντί για μπαστούνια του σκι, κρατούσαν ο ένας σφυρίχτρα και οι άλλοι δυο σημαιάκι! Ανάμεσα σε κάτι τέτοιους τύπους διαιτητών λοιπόν, βρίσκονται οι «κομπλεξικοί», οι οποίοι εκτός του ότι βλέπουν σαν τυπική διαδικασία αυτά τα παιχνίδια, προσπαθούν να ¨κλέψουν την παράσταση¨, με τα αλλοπρόσαλλα σφυρίγματα και την γενικότερη στάση τους μες΄το γήπεδο, επιδιώκοντας, τις εις βάρος τους διαμαρτυρίες των παιδιών και το «γιουχάισμα» των γονιών, φθάνοντας πολλές φορές και σε λεκτικό διαπληκτισμό μαζί τους, προκαλώντας μια γενική αναστάτωση, με αρνητικό αντίκτυπο, κυρίως στους πρωταγωνιστές, δηλ. τα παιδιά, που έκπληκτα παρακολουθούν και απορούν, αν αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του ποδοσφαίρου που αγαπούν και λατρεύουν!
Απέναντι από τους κομπλεξικούς, ευτυχώς βρίσκονται οι «έμπειροι παιδαγωγοί» διαιτητές, οι οποίοι τιμούν και με το παραπάνω την ιδιότητά τους και ως διαιτητές, αλλά κυρίως ως άνθρωποι, με την γενικότερη συμπεριφορά τους, εντός και εκτός του αγωνιστικού χώρου. Έρχονται αρκετά πιο νωρίς στο γήπεδο και όχι στο ¨παρά πέντε¨, πατούν το γήπεδο, κουβεντιάζουν με τους παράγοντες και τα παιδιά, δίνοντας το στίγμα της προσωπικότητάς τους και στην διάρκεια του αγώνα, προσπαθούν να περνούν διακριτικά απαρατήρητοι, με σφυρίγματα και παροτρύνσεις προς τα παιδιά, που περισσότερο τα βοηθούν παρά τα αποπροσανατολίζουν από το στόχο τους, που δεν είναι άλλος, από το να χαίρονται το παιχνίδι!
Ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι διαιτητές και διδάσκουν στα παιδιά μας, έστω και για 50 ή 70 λεπτά, αθλητικό ήθος, αξιοπρέπεια και σεβασμό.
Αφήνοντας τα ελπιδοφόρα τμήματα των Ακαδημιών, θα περάσουμε στα ¨μεσαία στρώματα¨, στο Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπου αρχίζει να ¨αγριεύει¨ η κατάσταση. Σε γενικές γραμμές οφείλω να ομολογήσω, ότι η διαιτησία έχει κάνει άλματα! Τα διαιτητικά ΟΡΓΙΑ στον Ερασιτεχνικό χώρο, είχαν την τιμητική τους, από τις αρχές του 90΄ έως και τα μέσα περίπου της 10ετίας που μας πέρασε.
Εκείνη την εποχή, θυμάμαι έντονα τις «παράξενες» διαιτησίες κάθε σ/κ, οι οποίες όταν μας ευνοούσαν ήταν όλα μέλι- γάλα και όταν μας αδικούσαν, τα κάναμε λαμπόγιαλο!
Θα μείνω όμως, στις θετικές αλλαγές που έγιναν στο χώρο της διαιτησίας, κυρίως τα τελευταία χρόνια στο χώρο του Ερασιτεχνικού. Ευτυχώς είναι περισσότερα τα υγιεί στοιχεία, από τα άρρωστα, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, τα λαμόγια που λυμαίνονται το χώρο. Το θέμα είναι ότι όντως γίνονται προσπάθειες από την ηγεσία της Κ.Ε.Δ. για καλύτερη διαιτησία και την τελευταία 2ετία κυρίως, πιστεύω ότι τα «εγκλήματα» έχουν μειωθεί αισθητά.
Πάντα για τον Ερασιτεχνικό χώρο, το ευτύχημα είναι, ότι υπάρχουν παράγοντες που θέλουν να βλέπουν ποδόσφαιρο, μόνο από την όμορφη πλευρά και αγωνίζονται γι΄αυτό, δείχνοντας εμπιστοσύνη στις όποιες αποφάσεις παίρνει, το εκάστοτε διαιτητικό τρίο. Φυσικά δεν μπορούν να εκλείψουν και οι παράγοντες της παρελθοντικής νοοτροπίας, που από την ώρα του ορισμού των διαιτητών , μέχρι και την έναρξη του αγώνα, ψάχνουν εναγωνίως τον γνωστό του γνωστού, που ξέρει τον διαιτητή ή τον επόπτη, για να τον πλησιάσει και να του τάξει ή να τον προειδοποιήσει για το αποτέλεσμα! Το καλό είναι ότι οι 8 στους 10 διαιτητές στο Ερασιτεχνικό, έχουν ένα όραμα και ένα στόχο, να φθάσουν ψηλά και προσπαθούν να αποφεύγουν τις ¨κακοτοπιές¨. Στην πλειοψηφία τους είναι νεαροί, οι οποίοι έχουν πάρει ¨ζεστά¨ το ρόλο τους και προσπαθούν να ανταποκριθούν ανάλογα. Οι κανονισμοί πλέον είναι αρκετά αυστηροί, με αποτέλεσμα να έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό και τα επεισόδια!
Η επιτροπή πάντα προσπαθεί στα παιχνίδια «υψηλού κινδύνου» ή «μεγάλου ενδιαφέροντος», να ορίζει διαιτητές από την super leagua. Επειδή ασχολούμαι αρκετά ενεργά με το Ερασιτεχνικό, σε αυτό το σημείο έχω μια ένσταση προς την Επιτροπή διαιτησίας. Οι συγκεκριμένοι Διαιτητές, όταν ορίζονται να σφυρίξουν ένα Ερασιτεχνικό ματς , καλό θα ήταν, το ύφος των χιλίων καρδιναλίων να το άφηναν σπίτι τους και να χαμηλώσουν λίγο τη μυτούλα τους, σεβόμενοι τον κόπο κάποιων ανθρώπων, που δίνουν την ψυχή τους κάθε μέρα, για να χτίσουν κάτι καλό!
Αρκετοί από αυτούς, θεωρώντας ότι διαιτητεύουν ένα ματς ¨προπόνηση¨ γι΄αυτούς, γίνονται περίγελος στην εξέδρα, σφυρίζοντας αλλοπρόσαλλα με τη μύτη ψηλά, εκνευρίζοντας όλους τους ποδοσφαιριστές και μέχρι να συνειδητοποιήσουν την πραγματική δυσκολία των αγώνων, έχουν καταφέρει να κάνουν το γήπεδο να ¨βράζει¨! Είναι και τόσο εγωιστές δε, που δεν δέχονται κουβέντα και για όλα έχουν τη δική τους απάντηση!
Δεν είναι δυνατόν κύριοι διαιτητές, σε αγώνες της Σούπερ Λιγκ, «εκεί που δεν σας παίρνει», να είστε μαζεμένοι και να μην σφυρίζετε παραβάσεις σε ονόματα… ποδοσφαιριστές. Αντιθέτως, αυτοί που διαιτητεύουν σε παιχνίδια ερασιτεχνικών σωματείων, βγάζουν εκεί όλα τα απωθημένα τους.
Κάτω από τα «βαριά» ονόματα διαιτησίας της Μεγάλης κατηγορίας, υπάρχει η μελλοντική…¨πονηρή πληγή¨ αυτού του χώρου, που δεν είναι άλλη από αυτούς που σφυρίζουν τώρα αγώνες Δ΄ και Γ΄ Εθνικής και είναι βοηθοί σε παιχνίδια της Β΄ Εθνικής.
Τα σεμινάρια , οι θεωρίες και οι πρακτικές που εφαρμόζουν οι υπεύθυνοι της Κ.Ε.Δ. , όντως είναι πρωτοποριακά για την Ελλάδα και άπαντες παραδέχονται, ότι γίνεται μια σοβαρή επιτέλους προσπάθεια, για να ανέβει η Διαιτησία ένα επίπεδο παραπάνω!
Αυτό όμως που δεν αλλάζει επίπεδο, είναι η ΛΑΜΟΓΙΑ, η οποία έχει ¨χτυπήσει ταβάνι¨ και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και από τους κόλπους της Διαιτησίας.
Τις προάλλες πέρασα από το κατάστημα ενός φίλου και την ώρα που η κουβέντα γύρισε στα αθλητικά, να΄σου και μπαίνει ένας πωλητής, ο οποίος κάτι μου θύμιζε, όπως και εγώ σε αυτόν. Αρχίζει λοιπόν να μετέχει στη συζήτηση και σε λίγα λεπτά θυμηθήκαμε και οι δυο, που είχαμε ¨γνωριστεί¨.
Διαιτητής ο κύριος και πριν από 10 χρόνια περίπου( όσο αγωνιζόμουν ακόμα), σε ένα ερασιτεχνικό ματς, δεν ήξερε στην κυριολεξία τι σφύριζε, με αποτέλεσμα να θέλουν να τον δείρουν, φίλαθλοι και ποδοσφαιριστές και των δυο σωματείων!
Αφού θυμηθήκαμε για λίγο τα παλιά, ρωτώντας τον αν ασχολείται ακόμα με την Διαιτησία, ελπίζοντας ότι θα μου πει ΟΧΙ, μου ξεφουρνίζει καμαρωτός- καμαρωτός, ότι είναι επόπτης ήδη στην Β ΄Εθνική και ετοιμάζεται σε λίγο καιρό για το άλμα στην Σούπερ λίγκα!
Περιττό να σας πω, ότι μου πέσανε οι φαβορίτες! (γιατί μαλλιά δεν έχω). Το πιο ωραίο βέβαια, όπου πήρε και ¨φωτιά¨ η κουβέντα, ήταν όταν παραδέχτηκε εμμέσως πλην σαφώς, ότι για να ανέβει στην μεγάλη κατηγορία, θα πρέπει να επιλέξει, αν θα ανέβει στο άρμα του ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ή όχι!
Έτσι είναι φίλοι μου, στη Βουλή ανάλογα με το ποσοστό που έχει το κάθε κόμμα, γίνονται και τα ρουσφέτια, έτσι και στην Σούπερ λίγκα, οι ΜΕΓΑΛΕΣ ομάδες, καπαρώνουν από νωρίς τις ομάδες «μαξιλάρια», όπως τις λέω εγώ, που θα τους δώσουν, τις εντός και εκτός έδρας νίκες, αλλά για να σιγουρέψουν τυχόν ¨στραβές¨ καταστάσεις, δένουν το γλυκό με τα ΚΟΡΑΚΙΑ!
Αξιολογούν και προωθούν αυτούς που θα τους κάνουν τα κέφια και οι υπόλοιποι, σταδιακά εξαφανίζονται!
Την σφραγίδα βέβαια, σε όλα τα παραπάνω κακώς κείμενα της Διαιτησίας, την έβαλε την Παρασκευή στις 24/4/12, ο πρώην πλέον, πρόεδρος της Σούπερ Λίγκας και του ΕΡΓΟΤΕΛΗ κύριος Παπουτσάκης, ο οποίος δήλωσε καθαρά και ξάστερα ότι : «Έγιναν 2 με 3 σκάνδαλα φέτος καραμπινάτα, τα σκάνδαλα που έγιναν είναι πολλά, αλλά κάποια βγάζουν μάτια!», αυτά είπε, αναφερόμενος φυσικά στην Διαιτησία και γι΄αυτό του ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη, από τον ποδοσφαιρικό εισαγγελέα.
Που ήταν όμως ο κύριος Παπουτσάκης ΟΛΟ αυτό το διάστημα που γινόντουσαν τα σκάνδαλα? Σε άλλο πλανήτη? Όχι, εδώ ήταν, αλλά προφανώς έκανε την ΠΑΠΙΑ γιατί του είχαν υποσχεθεί, ότι κάποιο από τα σκάνδαλα, θα ευνοούσε και την ομάδα του, τον ΕΡΓΟΤΕΛΗ η οποία τελικά υποβιβάστηκε! Κι΄ετσι, νιώθοντας ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ από το ¨παρασκήνιο¨ βγήκε τώρα να μας κάνει το ZORO!!
Αν ήσουν ΚΡΗΤΙΚΑΡΟΣ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΤΟΣ κύριε Παπουτσάκη, έπρεπε από καιρό να τα είχες βγάλει ΟΛΑ ΣΤΗ ΦΟΡΑ, τώρα όσο θα μιλάς, θα εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα!
Δεν ξέρω φίλοι μου αν συμφωνείτε, αλλά πάνω-κάτω έτσι είναι τα πράγματα στην Διαιτησία και τα συμπεράσματα, δικά σας!
Του Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή της εφηβικής ομάδας του Πανερυθραϊκού
Οι απόψεις που εκφράζονται από κάθε συνεργάτη ή αρθρογράφο είναι προσωπικές και εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο όσους τις διατυπώνουν. Αυτές οι απόψεις, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα βρίσκουν σύμφωνο το football–academies.gr
Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας του football-academies.gr και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε like στη σελίδα Football-Academies
Σχόλια
