Του Χρήστου Ασκοτύρη
Όνειρο ζω…
Ναι είναι αλήθεια! Τόσα χρόνια προσπάθεια από μένα και το γιο μου καρποφόρησε. Τόσες βροχές, κρύα, απογοητεύσεις, χαρές, συζητήσεις, αλλαγές και ψάξιμο σε ομάδες… Επιτέλους ήρθε η μεγάλη πρόταση!!
Παλέψαμε και πειραματιστήκαμε τόσες φορές εγώ και ο γιος μου. Άλλες φορές κάναμε λάθος και κι άλλες φορές πετύχαινε η συνταγή. Άλλες φορές πέφταμε κάτω κι άλλες φορές ερχόταν η πολυπόθητη βελτίωση και ικανοποίηση. Πολύ υπομονή! Πολύ δουλειά! Μα τώρα ναι ήρθε η δικαίωση, δόξα τω θεώ! Μέσα μου είμαι απερίγραπτα χαρούμενος και υπερήφανος για μένα και το αγοράκι μου!
Το σοκ…
Είμαι, είπα στην πρόταση που μας έγινε; Ναι είμαι μέσα, θα το πάω το παιδί μου στην Ισπανία!!!
Είμαι, αλλά κάτι άλλαξε μέσα μου. Ενεργοποιήθηκαν τα επιφυλακτικά και αμυντικά ένστικτά μου, όταν διάβασα κάτι. Μια δήλωση!! Μια δήλωση μου άνοιξε τα μάτια!!
Μπροστά μας, η μεγάλη ευκαιρία. Μπροστά μας η ελίτ του παγκόσμιου αθλητισμού, οι καλύτεροι γιατροί, οι καλύτεροι γυμναστές, οι τέλειοι προπονητές, οι πιο προχωρημένες τεχνικές, η πιο δημιουργική και πειθαρχημένη παιδεία. Μπροστά μας παράγοντες σοβαροί και επαγγελματίες, χαμογελαστά πρόσωπα και μετρημένες κουβέντες.
Το γνωρίζουμε κι οι δύο, χρειάζεται συνεχώς προσπάθεια, αγώνας και στερήσεις. Μπροστά μας ωστόσο, είναι η καταξίωση και ο σεβασμός. Το όραμα.
Αλλά, είναι έτσι; Αχ! Αυτή η δήλωση.
Αυτή η δήλωση που ήρθε από την Αμερική, από έναν διάσημο αθλίατρο, που δεν συγκράτησα τ΄ όνομά του (παλιότερα η ίδια ιδέα, εκφράστηκε και από τον Χουάν Αντώνιο Σάμαρανκ), ο οποίος γιατρός είπε:
«Δεν είναι δυνατόν οι Ισπανοί να είναι πρώτοι σε όλα τα αθλήματα. Γνωρίζουμε ότι ο αθλητισμός αλλάζει και βελτιώνεται, αλλά αυτό πάει πολύ. Πρώτοι στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στην κολύμβηση, στο τέννις, στην ποδηλασία, και αλλού.
Το ντόπινγκ, με τα πειράματά τους τελειοποιήθηκε. Δεν μπορεί να εκμεταλλεύονται και να επωφελούνται από τα καλύτερα φάρμακα και τις πιο προχωρημένες μεθόδους ντόπινγκ αυτοί και οι υπόλοιποι όχι.
Πρέπει να ελευθερωθούν οι ουσίες τώρα, για να υπάρχει συναγωνισμός. Γιατί να τα ‘χουν μόνο αυτοί; Πρέπει «όλοι» να επωφελούνται από την επιστήμη και την πρόοδο».
Έπαθα πλάκα! Όλοι; τι όλοι, δηλαδή και ο γιός μου, το παιδί μου, είναι μέσα στο όλοι; Έψαξα, έψαξα πολύ και βρήκα.
Τι στο στίβο, που γίνεται κανονική διακίνηση βελτιωτικών ουσιών, τι στην κολύμβηση, αλλά και στο ράγκμπι, βεβαίως βεβαίως. Στην ενόργανη …αν είναι δυνατόν. Ακόμα και στα καρτ…
Ώπα ρε παιδιά! Στο μπάσκετ τα ίδια, φυσικά και στο ποδόσφαιρο. «Παντού και ότι να ‘ναι» – γιατί όπως είπε ο δόκτωρ Ted Friedmann Διευθυντής του Κέντρου Μοριακής Γενετικής, στην Ιατρική Σχολή του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας :
«Υπάρχουν ανυπόληπτοι προπονητές και αθλητές, που δεν περιμένουν απαραίτητα να βελτιωθεί η τεχνολογία και να γίνει αυτή ασφαλής, για να την χρησιμοποιήσουν».
Άκου τι είπε το άτομο…! Ο Μπίπ…! Διότι έμαθα και για το γονιδιακό ντόπινγκ που τώρα βρίσκεται σε πειραματικό στάδιο. (Έτσι λένε).
Πρωταθλήματα ομάδων ή φαρμακευτικών εταιριών;
Θυμάμαι κάτι ανακοπές καρδιάς 16χρονων και 18χρονων μες το γήπεδο και αναρωτιέμαι που πάει αυτός ο κόσμος; Στους χημικούς αγώνες; Στο πρωτάθλημα ομάδων και φαρμακευτικών εταιρειών;
Όποιος σύλλογος δηλαδή έχει πιο πολλά λεφτά, εφοδιάζεται με το καλύτερης τεχνολογίας ντοπάρισμα;
Δηλαδή το μέλλον απορρίπτει τις ανθρώπινες δυνάμεις, τις φυσικές και η ανθρωπότητα μπαίνει στο επόμενο στάδιο, στους μεταλλαγμένους, στους βιονικούς, στους ντοπαρισμένους και με το νόμο;
Τι μάθαινα ο αδαής το γιό μου τόσο καιρό – προσπάθεια – να είσαι ο εαυτός σου – να σέβεσαι τον αντίπαλο – να υπερηφανεύεσαι διότι δεν έκλεψες.
Τώρα τι να του μάθω; Μην μαρτυράς την ουσία σου ή τον γιατρό σου, για να μην σε ξεπεράσουν; Έγινε πολύ επικίνδυνος ο δρόμος για την δόξα φίλοι μου!!
Σκέφτομαι και αναπολώ το πραγματικό ευ αγωνίζεσθαι και όχι το εικονικό. Μήπως τελικά το πραγματικό χειροκρότημα το αξίζουν οι τελευταίοι διότι στηρίζονται στο πνευμονάκι τους, με όποιο κόστος.
Πάντως δεν τα παρατάμε, συνεχίζουμε με σύνεση και ελπίζουμε… επειδή,
όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε…
ΥΓ. Όποιος δεν είναι πληροφορημένος μην με κρίνει. Απλά ψάξτε το.
Ευχαριστούμε πολύ τον φίλο και πνευματικό συνοδοιπόρο Χρήστο Ασκοτύρη, για το εξαιρετικό και ενδιαφέρον άρθρο του. Όπως υποσχέθηκε στο football-academies.gr, το επόμενό του άρθρο, θα είναι λείαν συντόμως έτοιμο.
Σχόλια
