Οι σαρωτικές αλλαγές που θα έρθουν στην ποδοσφαιρική αγορά παγκοσμίως

Διαβάστε την ανάλυση του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου

Από το σύνολο των μεταγραφών ξένων ποδοσφαιριστών παγκοσμίως το 2014, μόλις το 13% αφορούσε ποδοσφαιριστές που είχαν συμβόλαια. Αυτό σημαίνει πως το 87% των μεταγραφών αφορούσε ελεύθερους ποδοσφαιριστές και επομένως προκύπτει ότι είναι πολύ περιορισμένος ο αριθμός των ομάδων που μπορούν να ξοδέψουν.

Τα χρήματα που δαπανώνται για τις μεταγραφές έχουν σημαντική επίπτωση σε όλο το οικοδόμημα του ποδοσφαίρου, από τα τμήματα υποδομής μέχρι τον χαρακτήρα των διασυλλογικών διοργανώσεων. Αν η προσφυγή της διεθνούς ένωσης επαγγελματιών ποδοσφαιριστών κατά του υπάρχοντος συστήματος μεταγραφών γίνει δεκτή, έχει ενδιαφέρον να δούμε τις αλλαγές που μπορεί να προκύψουν στο ποδόσφαιρο, παγκοσμίως.

Η πρώτη αλλαγή είναι και η πιο φανερή. Αν μία ομάδα δεν είναι υποχρεωμένη να δαπανήσει 15 εκατομμύρια για να αποκτήσει έναν ποδοσφαιριστή που θα ήθελε, αυτό σημαίνει πως θα έχει περισσότερα χρήματα να προσφέρει στον ποδοσφαιριστή.

Μία πιθανή αλλαγή ίσως να φέρει στην επιφάνεια την αμερικανική πρακτική της ανταλλαγής ποδοσφαιριστών. Αν, για παράδειγμα μία ομάδα θέλει να αποκτήσει έναν ποδοσφαιριστή που έχει συμβόλαιο με μία άλλη ομάδα, θα μπορεί να κάνει ανταλλαγή ποδοσφαιριστών. Ας πούμε η Μάντσεστερ Σίτυ δίνει στην Μπαρτσελόνα, Ντε Μπρουιν, Στέρλινγκ, Χαρτ και Κομπανί, για τον Νειμάρ.

Ένας αποτελεσματικός τρόπος για να μειωθεί η απόσταση μεταξύ των ισχυρών οικονομικά συλλόγων και των αδυνάτων, με την κατάργηση του συστήματος μεταγραφών που ισχύει, είναι λογικό να ισχύσουν οι περιορισμοί στα ρόστερ, το σάλαρι καπ και ίσως κάτι ανάλογο με τον φόρο πολυτελείας που ισχύει και στο ΝΒΑ. Ορίζεται ένα ποσόν για μεταγραφές, κοινό για όλους και όποιος το ξεπερνά πληρώνει πρόστιμο ισόποσο την δαπάνη της υπέρβασης. Το πρόστιμο αυτό μπορεί να μοιραστεί στους πιο αδύνατους οικονομικά.

Το σάλαρι καπ, ο αριθμός των ποδοσφαιριστών του ρόστερ, ο φόρος πολυτελείας, όλα αυτά είναι αντικείμενο των διαπραγματεύσεων μεταξύ των ομάδων και των ενώσεων επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Είναι δεδομένο ότι από την στιγμή που θα καταργηθεί το υπάρχον σύστημα, θα αλλάξουν και οι εργασιακές σχέσεις των ποδοσφαιριστών, που πλέον θα αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη αφού αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του έργου που κάνει τις εισπράξεις. Ίσως έτσι να απαιτήσουν και μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου που παράγεται.

Μία ακόμη σοβαρή επίπτωση ίσως να αφορά και τις ακαδημίες των ομάδων. Πολλές ομάδες συντηρούν τις ακαδημίες τους για να τις χρησιμοποιήσουν ως πηγή εσόδων, αν στο μέλλον πουλήσουν ποδοσφαιριστές. Αν αλλάξει το σύστημα, είναι αμφίβολο αν θα μπορούν όλες οι ομάδες να συντηρούν ακαδημίες, κάτι που θα έχουν την δυνατότητα να κάνουν, μόνον οι ισχυροί οικονομικά. Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανό την θέση των ακαδημιών να πάρει ένα καλύτερα οργανωμένο δίκτυο scouting με επίκεντρο το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.

Η κατάργηση της μεταγραφικής αγοράς θα μειώσει των αριθμό των μάνατζερς και κατά πάσα πιθανότητα τις προμήθειές τους. Θα τους αναγκάσει επίσης να επιστρέψουν στην αρχική τους μορφή της αντιπροσώπευσης των ποδοσφαιριστών, αφού δεν θα μπορούν να έχουν εταιρείες εμπορίας ποδοσφαιριστών με την πρακτική της συνιδιοκτησίας ή ομάδες «θερμοκήπιο» μέσω offshore εταιρειών.

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η ποδοσφαιρική αγορά παγκοσμίως θα αλλάξει δραματικά την επόμενη τριετία με δεδομένο ότι η ΦΙΦΑ ετοιμάζει το δικό της Financial Fair Play που θα είναι πολύ διαφορετικό από το προβληματικό σχέδιο της ΟΥΕΦΑ.

Όμως, πρώτα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει την κόπρο του Μπλάτερ.

Σχόλια