Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για την Μπαρτσελόνα και την κληρονομιά που αφήνει στο ποδόσφαιρο…
Απεβίωσε πριν 67 χρόνια, παρά ταύτα οι περισσότεροι νομίζουν ότι πρόκειται για κάποιον που μέχρι σχετικά πρόσφατα ζούσε και δίδασκε το έργο του.
Αυτό συμβαίνει γιατί ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του, που ακόμη και σήμερα θα έμοιαζε σύγχρονος. Τρομακτικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ή ο Νέλσον Μαντέλα, εμπνεύστηκαν από τον δικό του τρόπο ζωής, από τον δικό του τρόπο άρνησης, από την τέχνη της σκληρής και αδιάκοπης αντίστασης χωρίς την χρήση βίας, η οποία αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για έναν διαφορετικό, καλύτερο κόσμο.
Είναι ο πολιτικός όχι με την στενή έννοια του όρου, που άλλαξε μία ολόκληρη εποχή, που τέλειωσε τις αποικιοκρατίες των Ευρωπαίων, που πήγε τον κόσμο ένα βήμα πιο πέρα, που αν το καλοσκεφτείς άλλαξε την εικόνα του παγκόσμιου χάρτη.
Η δική του φιλοσοφία, η οποία διαδόθηκε μέσα από ανεπανάληπτα γνωμικά, αυτά που σήμερα οι πιτσιρικάδες αποκαλούν “τσιτάτα” και κάποια από αυτά όλο και σε κάποιο “τοίχο” των social media θα δεις, ανάγκασε ακόμη και τον δυτικό κόσμο (“Τι γνώμη έχω για τον δυτικό πολιτισμό; Νομίζω θα ήταν καλή ιδέα” έχει πει ο ίδιος), να υποκλιθεί στο μεγαλείο του.
Τώρα τελευταία ξαναέπεσε στα χέρια μου η αυτοβιογραφία του, με αρκετή σκόνη πάνω της. Την διάβασα ξανά και θυμήθηκα πόσο “to the point” που θα λέγαμε σήμερα, ήταν αυτός ο τύπος σχεδόν 100 χρόνια πριν. Και όλα αυτά που είπε και έμειναν στην ιστορία ήρθαν ξανά στο μυαλό μου την ώρα που οι παίκτες της Μπαρτσελόνα πανηγύριζαν ένα ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ, ένα ακόμη τρεμπλ…
“Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς”…
Μέχρι πριν μία δεκαετία ήταν η ομάδα περίγελος. Οι πιο looser της Ευρώπης, αυτοί που όταν έρθει η ώρα για κάτι μεγάλο θα λιποθυμήσουν μπροστά στην πίεση. Αυτοί, που ο μεγάλος εχθρός τους η Ρεάλ, μπορούσε να τους πάρει με το έτσι θέλω ακόμη τον ηγέτη τους (βλέπε Φίγκο). Αυτοί που είχαν όλα κι’ όλα ένα κύπελλο Πρωταθλητριών. Σήμερα είναι η ομάδα του αιώνα και τους το αναγνωρίζουν όλοι”.
“Να χάνεις την υπομονή σου, σημαίνει να χάνεις τη μάχη”…
Η Μπαρτσελόνα “ταλαιπωρήθηκε” ποδοσφαιρικά για δεκαετίες, ζούσε στη σκιά της Ρεάλ και προσπαθούσε να βρει τη δική της στιγμή, το δικό της ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Δεν μεγάλωσε μέσα από τους τίτλους, μεγάλωσε μέσα από την υπομονή και την στήριξη. Και σήμερα δεν έχει απλώς το δικό της κομμάτι στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά είναι η ομάδα που αλλάζει το ίδιο το ποδοσφαίρου…
“Ευτυχία είναι όταν αυτά που λες, αυτά που σκέφτεσαι και αυτά που κάνεις, είναι σε αρμονία”
Το περίφημο “κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος” στην Μπαρτσελόνα δεν το λένε απλώς, αλλά το εννοούν κιόλας. Από τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει το ίδιο το club, μέχρι τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους κάθε λογής συνεργάτες του, η Μπαρτσελόνα είναι το club που ονειρεύεται να παίξει και να ζήσει ο καθένας. Ο τρόπος με τον οποίο αποχαιρέτησε τον Πεπ, τον Τσάβι, αλλά και αυτός με τον οποίο αποχαιρέτησε (δυστυχώς κυριολεκτικά) τον Τίτο Βιλανόβα επιβεβαιώνει τις αρχές που διέπουν ολάκερο τον σύλλογο.
“Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει…”
Η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γκουαρντιόλα και του τίκι τάκα, άλλαξε ριζικά την μορφή του ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο δεν θα είναι ποτέ το ίδιο μετά την Μπάρτσα του Πεπ και των 16 τίτλων. Κι’ όμως η Μπαρτσελόνα του Λουίς Ενρίκε έφερε την αλλαγή που χρειάζονταν το τίκι τάκα και γνώρισε στον πλανήτη, το ποδόσφαιρο της συνεχούς δράσης. Η Μπάρτσα έγινε μόνη της η αλλαγή που ήθελε να έρθει στο ποδόσφαιρο. Για αυτό ίσως και η τωρινή Μπαρτσελόνα να αποδειχτεί (αν δεν είναι ήδη) καλύτερη από αυτήν του Πεπ…
Πριν 100 χρόνια ο κόσμος χάρη στον Μαχάτμα (μεγαλόψυχος) Γκάντι, γνώρισε την μεγαλύτερη αναίμακτη – ειρηνική επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σήμερα το ποδόσφαιρο χάρη σε μία ομάδα που μετά από 100 χρόνια κάνει την δική της επανάσταση, γνωρίζει την πιο όμορφη εκδοχή του.
Ο Γκάντι δεν μπόρεσε εν τέλει και σε βάθος χρόνου να αλλάξει τον κόσμο, κατάφερε όμως να τον σημαδέψει και να του δείξει τον δρόμο για να γίνει καλύτερος. Και η Μπαρτσελόνα πιθανόν να μην αλλάξει στο τέλος αυτού του υπέροχου ταξιδιού, τον πλανήτη ποδόσφαιρο, αλλά σίγουρα τον σημάδεψε και του έδειξε τον δρόμο πώς να γίνει καλύτερο.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά που μας αφήνει αυτή η ομάδα. Μετά από χρόνια θα την μνημονεύουμε για αυτήν όπως σήμερα μνημονεύουμε τον Γκάντι για τον τρόπο που έζησε και προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο…
Πηγή:gazzetta.gr
Σχόλια
