Η αποψίλωση (για την ακρίβεια: λεηλασία) φυσικού αλλά και έμψυχου πλούτου παραδοσιακής μητέρας της φτώχειας, όπως η Αφρική από τον… πολιτισμένο δυτικό κόσμο έχει, πλέον, όλο και πιο έντονη ποδοσφαιρική διάσταση.
Η γενικευμένη, βλέπετε, οικονομική πίεση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όσων συνθέτουν και την υψηλή ποδοσφαιρική κοινωνία της ηπείρου μας, τις οδηγεί τα τελευταία χρόνια σε μεγαλύτερο συντονισμό της προσπάθειας εύρεσης ατόφιων ταλέντων απ’ την παρθένα γη της μαύρης ηπείρου.
Η είσοδος του νέου χρόνου και η πηγαία διάθεση απολογισμού για το παρελθόν και προγραμματισμού για το μέλλον οδηγούν, τις τελευταίες μέρες, τις αφρικανικές κοινωνίες σε καταγραφή των διαστάσεων που έχει λάβει στις μέρες μας το σκλαβοπάζαρο νεαρών ποδοσφαιριστών.
O χαρακτηρισμός συνιστά κυριολεξία για τη μορφή που έχει λάβει το, αγγλιστί, football trafficking.
Η έρευνα της «Εφ.Συν.» καταδεικνύει ότι από την αρχή του χρόνου στην Ακτή Ελεφαντοστού, στη Νιγηρία, στο Καμερούν, στην Τυνησία, στο Κονγκό και όχι μόνο εκεί, υπήρξαν εκτενείς αναφορές «στα παιδιά μας που ναι μεν έχουν δικαίωμα ν’ αναζητήσουν καλύτερο αύριο στην Ευρώπη ως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, αλλά οι δικές μας κοινωνίες οφείλουν να βρουν τρόπους που θα εξασφαλίζουν την ψυχολογική και σωματική ακεραιότητά τους στον δρόμο για την καλύτερη ζωή που ψάχνουν».
Οι ίδιες αφρικανικές κοινωνίες έχουν, όμως, δεμένα χέρια. Πόσο μάλλον στην τωρινή περίοδο των… ισχνών αγελάδων για τις ευρωπαϊκές οικονομίες που, εκτός των άλλων, καλεί επίσημους ποδοσφαιρικούς φορείς αλλά και μάνατζερ κάθε είδους ν’ αναζητήσουν καλές και φτηνές λύσεις απ’ το αφρικανικό… καλάθι!
Το έναυσμα, βέβαια, το παρέχει το γνωστό όνειρο των Αφρικανών για καλύτερη ζωή.
Κάθε χρόνο, οι πρεσβείες της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας στις αφρικανικές χώρες (κυρίως αυτές αλλά όχι μόνο) λαμβάνουν μέσο όρο 1.000 αιτήσεις έκδοσης βίζας για μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές από 14 ώς 21 ετών.
Τις αιτήσεις υποβάλλουν τόσο τοπικές σχολές ποδοσφαίρου όσο και οι οικογένειές τους.
Πίσω, βέβαια, από τη συντριπτική πλειονότητα των αιτήσεων υπάρχει στέλεχος ευρωπαϊκής ομάδας ή ομοσπονδίας ποδοσφαίρου ή ιδιώτης που δηλώνει μάνατζερ, είτε πράγματι είναι, είτε τον παριστάνει και ήδη έχει πάρει από την οικογένεια του μικρού «από 3.000 ως 5.000 ευρώ, χρήματα για τα εισιτήρια της μετακίνησης, την έκδοση βίζας και καθημερινά έξοδα του παιδιού μέχρι να βρει ομάδα», όπως ακούστηκε τις τελευταίες ημέρες σε αφρικανικά τηλεοπτικά προγράμματα.
Χρήματα, συχνότερα απ’ το υστέρημά τους, αγορά υπόσχεσης καλύτερης ζωής για το παιδί τους στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, γενικότερα στην ευρωπαϊκή κοινωνία, μακριά από την αφρικανική, σκληρή, ζωή.
Πολλοί Ευρωπαίοι -παρόμοιοι μεσολαβητές- παριστάνουν τους μάνατζερ χωρίς να είναι αλλά ακόμη κι αν είναι, το μέλλον είναι αβέβαιο.
Οι επιτήδειοι (κανονικοί ή μεταμφιεσμένοι μάνατζερ!) συνήθως πλαστογραφούν επί ευρωπαϊκού εδάφους τις ταυτότητες των παιδιών, αλλάζουν την ηλικία, το ύψος και όχι μόνο, ώστε να τους κάνουν ελκυστικό εμπόρευμα για τις ομάδες-προορισμούς διαπραγμάτευσης.
Στην παρανομία υπάρχει, όμως, και ευθύνη Αφρικανών. Κι αυτό επειδή όταν πολλές αιτήσεις των τοπικών ποδοσφαιρικών σχολών απορρίπτονται από τις ευρωπαϊκές πρεσβείες ως παράνομες, οι υπεύθυνοι των ίδιων σχολών μεταφέρουν το καραβάνι των μικρών ποδοσφαιριστών σε άλλες, συνήθως γειτονικές αλλά όχι μόνο, αφρικανικές χώρες.
Εκεί, προσυνεννοημένοι μεσάζοντες εκδίδουν πλαστά διαβατήρια, συχνότερα με άλλη υπηκοότητα, στα παιδιά ώστε να φτάσουν, χωρίς εμπόδια, στον ευρωπαϊκό προορισμό.
Συνήθως, σύμφωνα με όσα καταγγέλθηκαν και πάλι τις τελευταίες μέρες, μόλις οι μικροί φτάνουν στην ήπειρό μας, δασκαλεμένοι από τους διακινητές τους, δηλώνουν «κλοπή ή απώλεια των αποσκευών» τους (άρα και διαβατηρίων, ταυτοτήτων και άλλων εγγράφων τους) και ζητούν επανέκδοσή τους.
Βέβαια, με τα νέα, ψεύτικα, στοιχεία που έχουν αποκτήσει μακριά απ’ τη χώρα τους πριν φτάσουν στην Ευρώπη.
Όπως γίνεται αντιληπτό, σχολές ποδοσφαίρου στην Αφρική, ιδιώτες-αληθινοί ή ψεύτικοι μάνατζερ, προπονητές και τοπικές αρχές σε Ευρώπη και Αφρική έχουν συγκροτήσει παράνομο κύκλωμα ώστε να προάγεται το εμπόριο μαύρης ποδοσφαιρικής σαρκός και βέβαια να βγάλουν όλοι χρήματα απ’ όσα πλήρωσαν οι γονείς του παιδιού ή από πιθανή μεταγραφή σ’ ευρωπαϊκή ομάδα.
Σκλαβοπάζαρο!
Θύματα
Λίγοι απ’ τους μικρούς σταδιοδρομούν. Όπως υπαγορεύει η λογική, πολλά απ’ αυτά τα ανήλικα παιδιά δεν παίρνουν μεταγραφή κι εγκαταλείπονται από τους διακινητές τους, χωρίς αληθινά χαρτιά, σε άγνωστο κοινωνικό περίγυρο.
Άγονται και φέρονται λοιπόν στην ίδια ή σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, πέφτουν θύματα απλήρωτης εργασίας, συχνά σεξουαλικής κακοποίησης, άλλα, άγνωστα μεταξύ αγνώστων, γίνονται χαμάληδες ή κλέφτες για να ζήσουν. Κι όλα αυτά θυμηθείτε σε ποιες ηλικίες.
Το 2009, επίσημη ανακοίνωση αρμόδιας αρχής στη Γαλλία ανέφερε ότι, ως τότε, περισσότερα από 5.000 παιδιά-υποψήφιοι ποδοσφαιριστές είχαν μεταφερθεί από την Αφρική (κυρίως από γαλλόφωνες χώρες της) και είχαν «εγκαταλειφθεί στην τύχη τους».
Όσο για την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (FIFA), έχει επιβάλει απαγόρευση μεταγραφών για παίκτες κάτω των 18 ετών, αλλά οι μηχανορραφίες των επιτήδειων κερδοσκόπων βρίσκουν τρόπους να την παρακάμψουν.
«Η μόνη λύση»
Ρωτήσαμε τον Τόμας Ντόμπε, σύμβουλο της πρεσβείας του Κονγκό στην Αθήνα, αν υπάρχει δυνατότητα οργανωμένης αντίδρασης των αφρικανικών χωρών:
Ναι, το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Ίσως είναι λύση να ζητούν οι γονείς των παιδιών την υπογραφή συμβολαίου μ’ εκείνους που τους εμφανίζονται ως μάνατζερ στην Αφρική.
Ή να απευθύνονται, μόλις τους γίνεται η πρόταση για το παιδί τους, στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας τους και σε συνεργασία με το υπουργείο Αθλητισμού, να επισημοποιούν τη μετακίνηση του παιδιού.
Αυτή είναι μια σκέψη, αλλά και πάλι δεν μπορεί αυτό που προτείνω να δώσει λύση και να βγάλει τα παιδιά της Αφρικής μας από τον κίνδυνο της εκμετάλλευσης.
Κι αυτό επειδή όλοι οι γονείς στην Αφρική θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους στην Ευρώπη για καλύτερη τύχη. Όλοι!
Άρα όποια συνεννόηση κι αν γίνει με φορείς, θα βρουν τρόπο να έρθουν στη Ευρώπη και μέσω επιτήδειων, αληθινών ή ψεύτικων μάνατζερ στο ποδόσφαιρο και σε κάθε άλλο επαγγελματικό τομέα…
Η λύση είναι μία. Η ενίσχυση και η ανάπτυξη των κοινωνιών μας στην Αφρική. Παιδεία, υγεία, απασχόληση. Έτσι ώστε τα παιδιά μας να μην ονειρεύονται καλύτερη ζωή αλλού, να μην αισθάνονται την ανάγκη να δραπετεύσουν. Αυτή είναι η μόνη λύση.
Το προσωπικό τραγούδι
Με συγκίνηση -δηλαδή με αγάπη- ο υπογράφων θυμήθηκα την κοινή διήγηση που είχα ακούσει από Αφρικανούς ποδοσφαιριστές που έπαιξαν στην Ελλάδα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ή άλλους αθλητές από τη μαύρη ήπειρο, περαστικούς από τη χώρα μας.
«Τα παιδιά», όπως είχαν πει, «ως φορείς καλύτερου αύριο είναι ιερές παρουσίες για μας».
Ετσι, έστω και με μικρές παραλλαγές, σε πολλές φυλές της Αφρικής, λοιπόν, ημερομηνία γέννησης του παιδιού δεν θεωρείται η ημέρα που γεννήθηκε, ούτε η ημέρα της σύλληψής του, αλλά η ημέρα που το παιδί εμφανίστηκε ως επιθυμία στο μυαλό της μητέρας του.
Αμέσως μετά την απόφασή της να γίνει μητέρα, κάθεται, όση ώρα χρειαστεί, κάτω από δέντρο, προσπαθεί ν’ ακούσει “απ’ τον αέρα και τη σκέψη της” και να συνθέσει η ίδια το τραγούδι του παιδιού της.
Τραγουδά μόνη της το αυτοσχέδιο τραγούδι και επιστρέφει στον σύζυγό της για να το μάθει κι εκείνος, να το τραγουδήσουν μαζί!
Μετά, η μητέρα το διδάσκει στη μαία που θα τη βοηθήσει να γεννήσει ώστε μαζί να το τραγουδούν όταν θα υποδεχθούν το μωρό!
Μετά, το προσωπικό τραγούδι διδάσκεται σε όλους τους κατοίκους του χωριού ή σε πολλούς, κοντινούς, κατοίκους της πόλης ώστε στις καλές, κακές ή άλλες συμβολικές στιγμές της ζωής του (όπως οι τελετές εισόδου στην εφηβεία ή της ενηλικίωσης…) όλοι όσοι το ξέρουν να του το τραγουδήσουν μαζί!
«Ολοι μαζί τού το τραγουδούν και λίγο πριν πεθάνει, πάνω απ’ το κρεβάτι του…», είχαμε ακούσει σε φιλικές συζητήσεις από τον Νοτιοαφρικανό του Ιωνικού Πίτσο Μοσιμάνε, τον Γκανέζο Πίτερ Οφορίκουε του Ολυμπιακού και όχι μόνο.
Συμφωνεί με την αγωνία για τα παιδιά τους και μια απ’ τις ευρωπαϊκές διάνοιες, ο Ζίγκμουντ Φρόιντ…
«Το παιδί είναι ο πατέρας του ανθρώπου», ήταν τα λόγια του Αυστριακού διανοητή και πατέρα της ψυχολογίας! Το διατύπωσε, ίσως επειδή και ο ίδιος ήταν εβραϊκής καταγωγής…
Πηγή: Συντάκτης Σπύρος Τσάμης, Εφημερίδα Συντακτών
Σχόλια
