Με αφορμή 2 περιστατικά που μου μαύρισαν την ψυχή, θα ήθελα μέσα από αυτό το άρθρο, να αναρωτηθούμε μαζί, αν αξίζει τελικά να μαλώνουμε τον «παιχταρά μας», για την κακή του απόδοση ή για το γκολ που έχασε, να τον επαινούμε και να ονειρευόμαστε … Μπαρτσελόνες για μια καλή σαιζόν που έκανε, ψάχνοντας συγχρόνως μανατζαραίους, για δοκιμαστικά εντός ή εκτός των τειχών, ενώ κανείς μας δεν γνωρίζει, τι μας επιφυλάσσει το επόμενο δευτερόλεπτο!
Όταν δεν έχεις ζήσει έστω για λίγο τη φτώχεια, πώς να εκτιμήσεις το χρήμα, όταν δεν έχεις δώσει ποτέ σου Αγάπη, με ποιο δικαίωμα την ζητάς, όταν δεν σου έχει χτυπήσει την πόρτα ο … θάνατος, πώς να εκτιμήσεις τη ζωή; Κι όταν αυτός ο θάνατος, προσπαθεί να σου πάρει το ίδιο σου το παιδί, πόσο προετοιμασμένος μπορεί να είσαι και τι δύναμη πρέπει να έχεις για να αντιμετωπίσεις κάτι τέτοιο;
Μια μέρα λοιπόν, στις αρχές του Μάρτη 2.30 τα ξημερώματα, ακούγεται ένα «ντούπ!» απ’ το δωμάτιο των παιδιών, πετάγεται ανήσυχη η μάνα και βρίσκει το 17άχρονο παλικάρι της, πεσμένο ανάσκελα κι ασάλευτο, δίπλα απ’ το κρεβάτι. Ακολουθούν 10 μέρες ΤΡΕΛΑΣ, 10 μέρες στην εντατική σε καταστολή, η διάγνωση έλεγε … εγκεφαλίτιδα! Οι ελπίδες … άγνωστες! Ο ΠΑΝΟΣ; Ένα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ παιδί 1.90 και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ «μάγος» της μπάλας. Όνειρό του; Να γίνει Επαγγελματίας Ποδοσφαιριστής!
Τον είχα ποδοσφαιριστή στην τρυφερή ηλικία των 10-13 χρονών, γνωρίζοντας άριστα τόσο τις αγωνιστικές του ικανότητες, όσο και τις υπέροχες πτυχές του χαρακτήρα του. Γύρω στα 14, αυτά που βλέπαμε ΟΛΟΙ εμείς στην Ακαδημία μας, τα έβλεπε και ένα ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΚΛΑΜΠ, το του πρότεινε – και φυσικά δέχθηκε – την υποτροφία σε ένα γνωστό Ελληνικό Ιδιωτικό Σχολείο, με το οποίο συνεργάζονταν, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για το … όνειρο!
Μετά από 2 χρόνια, εμφανώς βελτιωμένος, αλλά και αρκετά ανυπόμονος, θέλησε να κυνηγήσει πιο έντονα το όνειρο, φεύγοντας από την «αγκαλιά» αυτού του Ξένου Κλαμπ. Τότε ήταν που τον συνάντησα, τον Σεπτέμβρη του ‘13 σε μια βραδινή βόλτα και μου ανέφερε χωρίς ενδοιασμούς, ότι το σχολείο μπαίνει σε … 3η μοίρα και ότι είναι πολύ κοντά – όπως και έγινε – στην «αγκαλιά» μιας άλλης ΜΕΓΑΛΗΣ, αλλά ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ Π.Α.Ε του κέντρου.
Στην επιμονή μου για το Σχολείο, συναντούσα την έντονα αρνητική του θέση, ξεκαθαρίζοντας μου μάλιστα, ότι γι αυτόν, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ, εκτός απ’ το ποδόσφαιρο! «Κύριε Τάκη, είναι η ζωή μου», μου έλεγε και έλαμπε ολόκληρος!
Το ΣΟΚ που υπέστη η οικογένεια … Απερίγραπτο, 2 υπέροχοι νέοι γονείς, μέσα σε 2 ώρες έμοιαζαν … σκιάχτρα! Σε αυτόν το «Γολγοθά», ευτυχώς οι άνθρωποι, κατάφεραν να βρουν το θάρρος, το κουράγιο και την υπομονή, για να αντιμετωπίσουν αυτό το ύπουλο χτύπημα της μοίρας. Τη δεύτερη μέρα, δειλά-δειλά, στόμα με στόμα, άρχισε να διαρρέει το … «κακό μαντάτο».
Αυτό που ένιωσα και αυτό που εισέπραττα από όσους το γνώριζαν, ήταν πρωτόγνωρο! Ο Πάνος πριν φύγει από το Σωματείο μας και για 6 περίπου χρόνια που ήταν κοντά μας, έκανε μόνο ΦΙΛΟΥΣ και μέσα από τις προπονήσεις, τους αγώνες, τα τουρνουά και τα ταξίδια, το δέσιμο με τους Διοικούντες, τους προπονητές αλλά κυρίως τους συμπαίκτες του, ήταν, είναι και θα παραμείνει κάτι το … άπιαστο!
Με αρκετή διακριτικότητα την 4η μέρα, πληροφορούμαστε την παραμονή του στην εντατική, σε συνεχιζόμενη καταστολή και η αγωνία μας αρχίζει να μεγαλώνει. Το απόγευμα στην προπόνηση, υπήρχε μια «λυπημένη σκιά» πάνω από το Γήπεδο και διέκρινα τα δάκρια που κυλούσαν από τα μάτια αρκετών φίλων του Πάνου μας.
Δεν υπήρχε πανικός, δεν υπήρχε θρήνος, δεν υπήρχε κουτσομπολιό, υπήρχε ΣΕΒΑΣΜΟΣ, υπήρχε Αγάπη, υπήρχε προσευχή απ’ όλους μας, απέναντι σε αυτό το ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΑΙΔΙ! Δυστυχώς ήμασταν ανήμποροι, στο να του προσφέρουμε κάτι παραπάνω, αλλά μάλλον τελικά ΟΛΑ τα παραπάνω ήταν αρκετά, καθώς ο ΠΑΝΟΣ ΜΑΣ, την 10η μέρα άρχισε να αντιδρά και μάλιστα με χαμόγελα και αστεία, όπως ακριβώς μας είχε συνηθίσει, μη κατανοώντας βεβαίως τι είχε περάσει!
Μετά το αρχικό και ευχάριστο ΣΟΚ, έρχεται ξανά η αγωνία, σε γιατρούς, οικογένεια και φίλους, αν αυτή η ΠΟΥΤΑΝΑ η Κακιά η μοίρα, άφησε πίσω της κανένα … κακό. Ευτυχώς ΟΧΙ! Ο Πάνος συνήλθε πλήρως! Θαύμα ή όχι, δεν με ενδιαφέρει, αλλά ο … τσόγλανος, η πρώτη κουβέντα που είπε στους γιατρούς, ήταν το πότε θα πάει για προπόνηση!
Ευτυχώς η σαιζόν τελειώνει κι έτσι ο Πανούλης μας, θα έχει το χρόνο που χρειάζεται, για να αναρρώσει πλήρως, να δυναμώσει και να ξαναμπεί σταδιακά στο χώρο που τόσο πολύ λατρεύει, το Γήπεδο!
Δεν ξέρω τι πραγματικά αξίζει τελικά, δεν ξέρω σαν γονείς αν πρέπει να είμαστε χαλαροί, αυστηροί, προσεκτικοί, ανεκτικοί ή επιφυλακτικοί, αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, διαλύονται ελπίδες, όνειρα, σπίτια, οικογένειες και ζωές, που επί Δεκαετίες καθημερινά «χτίζονται», για να μείνουν κληρονομιά, στις επόμενες γενιές.
Νιώθω αρκετά δυνατός, ώστε να προστατέψω τα παιδιά μου, από οποιαδήποτε απειλή, συγχρόνως όμως νιώθω και πόσο αδύναμος μπορεί να φανώ, σε ένα «κακό χτύπημα» της μοίρας.
Δυστυχώς ο αέρας που αναπνέουμε, ΔΕΝ είναι ο αέρας της Δεκαετίας του ‘60 ή του ‘80, τότε γέμιζαν τα πνευμόνια μας οξυγόνο, τώρα γεμίζουν δηλητήριο, τότε την καλημέρα την έλεγες με αγκαλιά στο δρόμο, τώρα τη λες μέσω … διαδικτύου κι απρόσωπα, τότε οι γονείς μας είχαν ένα πρόβλημα στο κεφάλι τους, τώρα έχουμε 10(!), τότε οι άνθρωποι ήταν πολύ Δυνατοί, τώρα είναι πολύ ευάλωτοι, τότε υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι, τώρα υπάρχουν περισσότερα … «ζώα»!
Δεν ξέρω αν με τα παιδιά μου, πρέπει να είμαι περισσότερο κομμουνιστής ή χρυσαυγίτης, το ενδιάμεσο είναι αυτό που προτιμούνε οι περισσότεροι, αλλά δυστυχώς αυτό το ενδιάμεσο … μας έφαγε! Πόσο Δημοκρατικός μπορώ να είμαι με τα παιδιά μου και γιατί να παριστάνω το … ΜΑΛΑΚΑ, σε κάθε τους «θέλω»; Κι απ΄ την άλλη, τι φταίνε τα παιδιά, αφού εμείς τους φτιάξαμε αυτή την κοινωνία κι εμείς είμαστε αυτοί που φροντίζουμε καλώς ή κακώς, να μη τους λείπει τίποτα!
Μετά το περιστατικό με τον Πάνο, σκέφτομαι διαρκώς, αν πρέπει να επεμβαίνω στην κάθε επιθυμία των παιδιών μου. Φοβάμαι τι θα φέρει ο χρόνος η στιγμή, η μέρα και η νύχτα, τρέμω μήπως εκεί που ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, ξαφνικά γίνει κάτι και γυρίσει η ζωή μας ανάποδα! Ψάχνω διαρκώς τρόπους να «κοντρολάρω» την ανησυχία μου και καθημερινά «υπόσχομαι» στον καθρέφτη, ότι θα προσπαθώ να είμαι μια «Διακριτική ασπίδα» γύρω τους κι ανησυχώ πολύ, γι αυτό το … άγνωστο που τους ξημερώνει αύριο!
Να σας μαυρίσω λίγο ακόμα την ψυχή; Στις 5/4/14 στον τελευταίο αγώνα του Εφηβικού μας Πρωταθλήματος, Αντίπαλός μας ήταν ένα Σωματείο, με ΑΡΙΣΤΗ Αγωνιστική και εξωαγωνιστική συμπεριφορά.
Στη λήξη του αγώνα και μεταξύ ευχών και συγχαρητηρίων, μαθαίνω ότι ο Αντίπαλος 98άρης τερματοφύλακας και αρχηγός της ομάδος, ένα παιδί … ΝΤΑΜΑΡΙ, εκτός της μάχης που δίνει κάθε Σάββατο μέσα στα Γήπεδο, δίνει και μια άλλη μάχη, κάθε μέρα, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο, με έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο, που δεν είναι άλλος, από αυτή την ΥΠΟΥΛΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ που λέγεται … ΚΑΡΚΙΝΟΣ!
Από τη στιγμή που έφτασε η Αντίπαλη ομάδα στο γήπεδο, μέχρι και την αναχώρησή της, παρατηρούσα να περιφέρεται γύρω κι ανάμεσα μας, η διακριτικότατη φιγούρα, ενός Ευγενέστατου και Αξιοπρεπέστατου Κυρίου. Υπέθεσα ότι ήταν κάποιος παράγοντας, ο οποίος προσπαθούσε να μη λείπει τίποτα από τα παιδιά της αντιπάλου ομάδος και με την έναρξη του αγώνα, πρόσεξα ότι ανέβηκε ανάμεσα στους άλλους γονείς στην εξέδρα.
Από αυτούς τους γονείς, έμαθα στο τέλος του αγώνα, ότι δεν ήταν άλλος από τον Πατέρα, αυτού του «μικρού ήρωα»! Περριτό να σας πω, ότι για το υπόλοιπο της ημέρας, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω, όχι τόσο το πρόβλημα, αλλά το … μέγεθος της ΔΥΝΑΜΗΣ με την οποία αυτή η οικογένεια, αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα!
Μου είναι αρκετά δύσκολο να σας περιγράψω, το ιστορικό του «Γολγοθά» που περνά αυτό το παιδί, αλλά μου είναι αρκετά εύκολο, να εκφράσω το θαυμασμό μου προς αυτή την οικογένεια, η οποία επιδεικνύει ένα … οπλοστάσιο ψυχικών αποθεμάτων, απέναντι σε αυτήν την πανούργα αρρώστια!
Εύχομαι και το πιστεύω, μέσα από την καρδιά μου, ότι νικητής από αυτή τη μάχη, θα είναι ο «μικρός ήρωας», γιατί όπως λέει κι ο … φίλος μου ο Κοέλιο, «Όταν κάποιος θέλει κάτι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί, για να το πετύχει!»
Αυτός ο μικρός λοιπόν, ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ και το Θέλει Πάρα πολύ και το «Θέλω» το Δικό του, θα συνωμοτήσει με το ΘΕΛΩ το δικό μου και σίγουρα και με το ΔΙΚΟ ΣΑΣ, ούτως ώστε αυτή η … ΠΟΥΤΑΝΟΑΡΡΩΣΤΙΑ να πάρει ένα καλό μάθημα!
Η Ζωή είναι ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ, αλλά δυστυχώς, έχει ημερομηνία λήξης!
Το πότε θα σβήσει το «καντήλι» του καθενός, δεν το ξέρει κανείς. Μπορεί να είναι στο επόμενο δευτερόλεπτο, μπορεί και σε 100 χρόνια. Μέχρι όμως να … συμβεί αυτό, σίγουρα ΑΞΙΖΕΙ να ζούμε έντονα την κάθε στιγμή και το κάθε λεπτό, να διώχνουμε ότι μας στεναχωρεί και να προσπαθούμε να προσφέρουμε γύρω μας, Αγάπη και Χαμόγελο, ελπίζοντας αυτό να είναι τουλάχιστον ανταποδοτικό.
Φυσικά στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, πρέπει να υπάρχει κρυμμένο αυτό το «ΑΝ». Είναι 2 μόνο γραμματάκια, τα οποία όμως περικλείουν χίλιες δυο ερμηνείες! ΑΝ πέσει, ΑΝ χτυπήσει, ΑΝ ματώσει, ΑΝ κλάψει, ΑΝ αρρωστήσει, ΑΝ πονέσει και άλλα πολλά ΑΝ, τα οποία πρέπει να τα κρατάμε «κλειδωμένα», εκεί, στο «πίσω μέρος». Και ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχουν, γιατί είναι μέρος της ζωής μας, της καθημερινότητας μας και των συναισθημάτων μας.
Απλά, πριν εμφανιστούν αυτά τα «ΑΝ» πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να τα αντιμετωπίσουμε.
Προσωπικά, θεωρώ ότι μου είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο, να βρεθώ στη θέση των 2 παραπάνω οικογενειών και να διαχειριστώ, ανάλογες καταστάσεις. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία, να ανακαλύψω τι Δυνάμεις κρύβω μέσα μου, βρισκόμενος στη θέση αυτών των Γονιών, μ’ αρέσει να είμαι λίγο … «Τζαμάικα», χωρίς να ενοχλώ και να με ενοχλεί κανένας, τρελαίνομαι να ελέγχω διακριτικά τα 16άχρονα «τσογλάνια» μου και να αγωνιώ για το Μέλλον τους, τρέμω ακόμα κι όταν έχει κάποιος πονοκέφαλο από την οικογένειά μου και … σταυροκοπιέμαι κάθε βράδυ, για τα καμώματα της επόμενης μέρας!
Αυτά συζητούσα με ένα φιλαράκι μου τις προχθές, όπου κάποια στιγμή μου λέει: «Καλά τα λες ρε … Τζαμαϊκανέ, αλλά, χτύπα ξύλο να μη σου τύχει, γιατί … ΑΝ σου τύχει και μπεις στο χορό, θες ΔΕΝ θες, θα χορέψεις!» . κοιμόμουνα που κοιμόμουνα 5 ώρες την ημέρα, τώρα δεν κλείνω μάτι με τα λόγια του ΜΑΛΑΚΑ! Γιατί εγώ από χορό, τρελαίνομαι για … rock an roll κι αυτός εννοούσε τον χορό του … Ζαλόγγου!
Αυτό το χορό, ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ, δεν θέλω να τον μάθω ΠΟΤΕ, έχει πολύ δύσκολα βήματα, γι αυτό σε παρακαλώ, κράτα τον μακριά από εμένα και ΟΛΕΣ τις οικογένειες του κόσμου!
Εύχομαι σε ΟΛΟΥΣ να μάθουμε να ΕΚΤΙΜΟΥΜΕ, το κάθε λεπτό της ζωής μας και απέραντη ΥΓΕΙΑ στις οικογένειές μας!
Toυ Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή στο εφηβικό τμήμα της ακαδημίας του Πανερυθραϊκού
Για να δείτε τα υπόλοιπα άρθρα του Τάκη Γιαννόπουλου κάντε κλικ εδώ
Για να έχετε πλήρη πρόσβαση στις κυριότερες ειδήσεις της ημέρας του football-academies.gr και μέσα από τη σελίδα σας στο Facebook, κάντε like στη σελίδα Football-Academies
Οι απόψεις που εκφράζονται από κάθε συνεργάτη ή αρθρογράφο είναι προσωπικές και εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο όσους τις διατυπώνουν. Αυτές οι απόψεις, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα βρίσκουν σύμφωνο το football–academies.gr
Σχόλια
