Του Τάκη Κεφάλα
Η κρίση ίσως να λειτουργεί σαν ένα τεράστιο αόρατο χέρι το οποίο να σηκώνει τις πέτρες που κάλυπταν όλη την σαπίλα της κοινωνίας μας.
Πριν δεν τις σηκώναμε επειδή είχαμε μάθει ότι η αποκάλυψη δεν θα οδηγούσε σε καμία κάθαρση, επειδή φοβόμασταν για το τι θα βρίσκαμε, επειδή είχαμε συνηθίσει να ζούμε με την αρρώστια, σαν να ήταν κάτι που δεν μας αφορούσε και δεν θα μας άγγιζε. Τώρα που όλο το σαθρό σύστημα καταρρέει, βγαίνουν στο φως αυτά που κρύβαμε , το ένα μετά το άλλο.
Το συνδικάτο του στοιχήματος, που φαίνεται να διέπει όλο το επαγγελματικό ποδόσφαιρό μας, είναι τεράστιο σύμπτωμα μιας άρρωστης κοινωνίας, στην οποία χάνεται το όριο ανάμεσα στο καλό και το κακό, το νόμιμο και το παράνομο.
Το σύστημα που στήθηκε γύρω από το ποδόσφαιρο είναι κλειστό και παρανοϊκό, όσοι πλησιάζουν είτε αφομοιώνονται, είτε καίγονται. Όσοι είναι εντός λειτουργούν με τους δικούς τους κανόνες και συμπεριφορές.
Οι τηλεφωνικοί διάλογοι που κατέγραψε η ΕΥΠ και που διαρρέουν λίγο-λίγο από την δικογραφία, δείχνουν ένα κόσμο γκανγκστερικό. Ο οποίος όμως, είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση – οι πρωταγωνιστές είναι σίγουροι ότι ελέγχουν τα πάντα- δεν τους ενδιαφέρει ούτε η τύχη, ούτε ο νόμος ,ούτε η ηθική. Αρκεί να βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος και όλα εντάξει. Συνεννοούνται, ελέγχουν την κατάσταση και πετυχαίνουν τους στόχους τους.
Αν τους ρωτούσαμε θα απαντούσαν ότι δεν κάνουν τίποτα κακό-απλώς- παίζουν στοιχήματα, πλουτίζουν και κανείς δεν παθαίνει τίποτα. Η κλειστή αυτή ομάδα χάνει την επαφή με την πραγματικότητα. Βλέπει μόνο τον εαυτό της και τίποτα άλλο. Δεν βλέπει ότι είναι αδικία να παίζεις με σημαδεμένα χαρτιά, ότι καταστρέφεις παίκτες, εξαπατάς τους φιλάθλους, αλλά και οι φίλαθλοι απαιτούν από τους παράγοντές τους να είναι πιο πονηροί από τους άλλους, όχι πιο καθαροί. Φαίνεται επίσης ότι οι νέοι πρόεδροι αφομοιώνονται γρήγορα από το σύστημα ή να αποσυρθούν από το χώρο.
Σαν σκοτεινός πλανήτης, ο κλειστός κόσμος του εγκλήματος μεγαλώνει συνέχεια, δεν επιτρέπει να ξεφύγει τίποτα από την επιρροή του. Από τη μία, τα μέλη του συνδέονται μεταξύ τους με τα δεσμά της συνενοχής και της συναλλαγής, και από την άλλη τα νέα μέλη, πρόεδροι- παίκτες- φίλαθλοι, αποδέχονται την ύπαρξή τους. Αναπτύσσονται -όχι τυχαία= μαύρα κυκλώματα ,όπως το παραδικαστικό, τα οποία συνδιαλέγονται και σχηματίζουν συμπλέγματα παρανομίας τα οποία αν δεν αφανιστούν συνεχώς πολλαπλασιάζονται.
Παντού στην καθημερινότητά μας έχουμε πλέον συνηθίσει να ζούμε με χρόνια προβλήματα, χωρίς να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε, μέχρι, που τώρα πια περικυκλωθήκαμε από απειλητικές αγέλες παρανόμων.
Η οικονομία απαιτεί θυσίες και υπόσχεται μόνο στερήσεις. Οι πολιτικοί είναι τραγικά λίγοι για την αντιμετώπιση της κρίσης, για την καθοδήγηση της κοινωνίας μας που είναι ζαλισμένη επειδή πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην επιθετικότητα και την εσωστρέφεια. Χιλιάδες σκάνδαλα που κατάπιαν εκατομμύρια και δεν τ’ άγγιξε κανείς ούτε τα δικαστήρια, ούτε οι εποπτικές αρχές, κανείς.
Γι αυτό μέχρι σήμερα δεν ελπίζαμε, δεν απαιτούσαμε λύσεις. Το ευτύχημα τώρα είναι ότι ενώ δεν έχουμε περιθώρια για ελπίδα, ελπίζουμε. Ελπίζουμε και απαιτούμε πλέον δυναμικά, η φωτιά της κρίσης να κάψει τους απατεώνες και τους ανεπαρκείς και να αφήσει πίσω της νέους και ικανούς πολίτες. Αυτή είναι η ελπίδα.
Σχόλια
