Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει μεταλλωρύχος. Ο πατέρας του που γνώριζε τη δουλειά, ήξερε και καλύτερα! Ο Νταβίντ Βίγια ήταν χρυσορυχείο.
Στις 5 Αυγούστου του 2010 ο περισσότερος κόσμος έμεινε άναυδος. Το ατύχημα στο ορυχείο Κοπιάπο της Χιλής καθήλωνε και συγκλόνιζε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ανάμεσα στους εκατομμύρια ανθρώπους που αγωνιούσαν για τους 33 «θαμμένους» ήταν κι ένας σούπερ σταρ, που περίπου ένα μήνα πριν είχε βρεθεί στην κορυφή του κόσμου.
Κι όμως, την ίδια στιγμή γνώριζε πολύ καλά πως είναι να βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνειά του. Ο Νταβίντ Βίγια έστειλε δύο φανέλες του στη Χιλή με το σύνθημα «κουράγιο μεταλλωρύχοι». Ήξερε ότι αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και σε κάποια άλλη πόλη, θα μπορούσε να είναι ο ίδιος. Ή ακόμα χειρότερα, γνώριζε πως κάποτε σχεδόν στην ίδια θέση βρισκόταν ο πατέρας του.
Η Ντορίτα και ο Χοσέ Μανουέλ υποδέχτηκαν τον Νταβίντ στην οικογένειά τους στις 3 Δεκεμβρίου του 1981. Η Τουίγια είναι ένα χωριό 1.500 κατοίκων στο Λαέγκρο στη Βόρεια Ισπανία. Είναι, επίσης, η κρυψώνα του Ισπανού επιθετικού, το μέρος όπου όλοι του μιλάνε με το μικρό του όνομα ή τον φωνάζουν «El Guaje» στην τοπική διάλεκτο των Αστουριάνων, φράση που μεταφράζεται ως «το παιδί». Το συγκεκριμένο παιδί δεν ένιωθε διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Ήθελε να γίνει ό,τι ο πατέρας του, ο παππούς του, ο προπάππους του και οι θείοι του.
«Μεταλλωρύχος ονειρευόμουν να γίνω. Όταν ήμασταν μικροί, όλοι στο χωριό τούς βλέπαμε σαν ήρωες. Μεγαλώνοντας και όταν μπαίνει η λογική χάνεται η λάμψη αυτού του κόσμου. Καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο είναι και πόσο επικίνδυνο. Όταν ήμουν 14 χρονών, ο πατέρας μου είχε ένα σοβαρό ατύχημα. Και μέχρι τότε είχε δυο-τρία ακόμα ατυχήματα, το ένα μετά το άλλο. Είναι τυχερός που ζει ακόμα. Μια φορά το ορυχείο πήρε φωτιά και εκείνος κατόρθωσε να γλιτώσει μόνο με ένα σκασμένο γόνατο και μερικά σημάδια».
Ο Χοσέ Μανουέλ Βίγια, που ζούσε τη δουλειά, ήξερε καλύτερα για το γιο του. Και είχε άλλα όνειρα. Ήταν εκείνος που του πήρε την πρώτη του μπάλα δώρο, σχεδόν μόλις ο Νταβίντ γεννήθηκε κι εκείνος που επέμενε όταν το παιδί του έμοιαζε σχεδόν αδύνατο να παίξει ποδόσφαιρο. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, ο Νταβίντ έσπασε το μηριαίο οστό και ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να χειρουργηθεί. Η ζωή του έμπαινε σε κίνδυνο, όμως κανένας γιατρός δεν εγγυόταν την πλήρη αποκατάσταση του οστού, χωρίς επέμβαση. Ο μικρός έμεινε στο νοσοκομείο για μεγάλο χρονικό διάστημα, φόρεσε γύψο και άρχισε – κατά ανάγκη – να κλωτσάει με το αριστερό.
«Θυμάμαι τον πατέρα μου να είναι πάντα εκεί, να μου πετάει τη μπάλα ξανά και ξανά και να με κάνει να την κλωτσάω με το αριστερό, όταν το δεξί μου πόδι ήταν ακόμα σε γύψο. Και ήμουν ακόμα τεσσάρων. Δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μια προπόνηση που να έλειψε ο πατέρας μου. Ούτε μια φορά που να με άφησε μόνο μου στο γήπεδο».
Η ιδιαίτερη σχέση πατέρα-γιου συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, με την κριτική μετά από κάθε αγώνα και με τις συμβουλές που πάντα ο Νταβίντ ακούει. «Η οικογένειά μου μού δίδαξε ότι στη ζωή κανείς δε θα σου χαρίσει τίποτα, πως μόνο μέσα απ’ τη σκληρή δουλειά μπορείς να σταθείς και πρέπει να μάχεσαι για τα όνειρά σου. Η προσπάθεια και η επιμονή είναι οι δύο πιο χαρακτηριστικές λέξεις για την πορεία μου».
Και η ταπεινότητα. Ίσως επειδή ο Νταβίντ Βίγια ήταν πάντα από τα πιο ντροπαλά παιδιά, να μην μπορεί να ξεφύγει από την οικογενειακή γαλήνη. «Πουθενά δεν είμαι τόσο καλά, όσο όταν είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους. Στην Τουίγια μένουν μόνο χίλιοι άνθρωποι και κανείς δε με ξέρει ο Βίγια. Κανείς δε μου ζητάει αυτόγραφο, δε θέλει φωτογραφία μαζί μου. Εκεί είμαι ο Νταβίντ. Εκεί, γυρνάει πίσω ο χρόνος και είναι σα να μην έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου».
Μικρός ήταν τόσο ντροπαλός, που έβαζε την αδελφή του να ζητάει αυτόγραφα από τους παίκτες της Σπόρτινγκ Χιχόν, της ομάδας που αγαπούσε από παιδί. Δε θα αργούσε η στιγμή που θα μπορούσε ο ίδιος να το κάνει…
Το… μικρόσωμο σουξέ!
Σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει κανένα παιδί θαύμα. Δεν υπάρχει ένα μαγικό απόγευμα που οι σκάουτερ έμειναν έκπληκτοι με την απόδοσή του, ένα ονειρεμένο ματς που σκόραρε… εννέα φορές, ούτε μια συνομωσία του σύμπαντος για να καταφέρει να παίξει ποδόσφαιρο. Υπάρχει μια καριέρα στις ομάδες του χωριού… Ένα τσακωμός στα 14 του χρόνια που λίγο έλειψε να τον οδηγήσει να παρατήσει το ποδόσφαιρο και εντέλει μια ευκαιρία που δεν την έλεγες και ξεκάθαρη.
«Εκείνες τις μέρες ήμουν ο κανένας, δεν έβγαζα ούτε σεντ και αφού έκατσα όλη τη σεζόν στον πάγκο, ήθελα απλά να σταματήσω και να παίζω μόνο με τους φίλους μου», εξιστορεί ο Νταβίντ Βίγια, που όταν ενηλικιώθηκε έψαξε για το επόμενο βήμα.
Η Ρεάλ Οβιέδο τού έκλεισε την πόρτα με την αιτιολογία ότι είναι πολύ μικρόσωμος, όμως η Σπόρτινγκ Χιχόν τον δέχτηκε. «Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ πότε επήλθε αυτή η αλλαγή». Ο Νταβίντ Βίγια είχε την ευκαιρία να συναντήσει το είδωλό του, τον Κουίνι, αλλά και τον Λουίς Ενρίκε.
«Αντιλαμβάνεστε ότι η Σπόρτινγκ ήταν πάντα η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά και εκείνη που μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσω την επαγγελματική μου καριέρα. Ίσως να ήταν λίγο αργά, όμως κατόρθωσα γρήγορα να παίξω στην Sporting B και να πετύχω 13 γκολ σε 35 ματς».
Ο Βίγια εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, ίσως επειδή ήταν πιο έτοιμος από αρκετούς άλλους παίκτες που στην πορεία χάθηκαν. «Θέλει και τύχη», παραδέχτηκε για να συμπληρώσει: «Άρχισα να πιστεύω ότι μπορούσα να τα καταφέρω όταν σκόραρα ξανά και ξανά με τη δεύτερη ομάδα και με κάλεσαν για προπονήσεις στην πρώτη. Όταν έκανα το ντεμπούτο μου ήξερα ότι είχε γίνει ένα μεγάλο βήμα, αλλά επίσης γνώριζα πως είχα πολλά ακόμα να μάθω».
Στην πρώτη ομάδα θα έμενε δύο σεζόν και θα αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία. Τα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου και οι προσωπικές του επιδόσεις (σ.σ. 40 γκολ σε 88 ματς), θα έφερναν την πρώτη μεταγραφή.
Η Σαραγόσα θα πλήρωσε 3 εκ. ευρώ και θα αποκτούσε τον Νταβίντ Βίγια. Η στιγμή για να τον γνωρίσει η Primera Division είχε φτάσει! Στο «La Romareda» σύντομα θα αντηχούσε το «Villa Maravilla», αφού ο Ισπανός επιθετικός δε θα χρειαζόταν χρόνο προσαρμογής. Πέτυχε 21 γκολ σε 46 ματς και ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Copa Del Rey στο φινάλε της σεζόν. Στη δεύτερή του σεζόν, αγωνιζόμενος πλέον και στην Ευρώπη, υπήρξε εξίσου συνεπής στο σκοράρισμα και ήταν εμφανές πως δε θα αργούσε η δεύτερη μεταγραφή. Ενδιάμεσα, χρίστηκε και διεθνής, αφού έκανε το ντεμπούτο του με την Εθνική Ισπανίας στις 9 Φεβρουαρίου του 2005 και το καλοκαίρι η αξία του είχε τριπλασιαστεί. Η Σαραγόσα, που με τη σειρά της αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα, αποφάσισε να πουλήσει τον Νταβίντ Βίγια στη Βαλένθια έναντι 12 εκ. ευρώ!
Ιπτάμενη… νυχτερίδα!
«Σαν ποδοσφαιριστής θέλεις να πετύχεις στο υψηλότερο επίπεδο και η Βαλένθια μου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Η Σαραγόσα τα βρήκε γρήγορα στα λεφτά με την ομάδα και αφού μίλησα με την οικογένειά μου, αποφασίσαμε να κάνω το επόμενο βήμα». Στα 24 του χρόνια βρέθηκε σε μια από τις ομάδες που πρωταγωνιστούσαν στο ισπανικό πρωτάθλημα κι ενώ το όνομά του είχε αρχίσει να συζητιέται στην Ευρώπη.
Με τις νυχτερίδες θα έκανε τις καλύτερες σεζόν της ζωής του, θα εκτόξευε στην πρώτη του χρονιά τον αριθμό των γκολ στα 28, ενώ στη δεύτερη θα σκόραρε… μόλις 20 φορές, αλλά θα έδινε και 17 (!!) ασίστ! Επιπλέον, είχε παίξει στο παγκόσμιο κύπελλο το 2006 και ήταν βασικός και αναντικατάστατος στην Εθνική Ισπανίας.
Οι προτάσεις δεν άργησαν… Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον είχε δακτυλοδεικτούμενο εκείνη την εποχή ως τον Ευρωπαίο παίκτη που θα ήθελε στην ομάδα του, ενώ η Ρεάλ έμοιαζε να προσφέρει γη και ύδωρ για να τον αποκτήσει. Εκείνος προτίμησε να επεκτείνει το συμβόλαιό του με τη Βαλένθια ως το 2014 και να προσφέρει χρυσό στην ομάδα του. «Η Βαλένθια αρνήθηκε λεφτά και αποφάσισε να με κρατήσει, γεγονός που με κάνει περήφανο.
Είχαν συμβεί πολλά τον τελευταίο καιρό γύρω από εμένα, πράγματα που δεν είχα ζήσει πριν. Θέλω να ευχαριστήσω τη Βαλένθια που με κράτησε. Είμαι ευγνώμων σε αυτή την ομάδα και ελπίζω να συνεχίσω τις καλές εμφανίσεις».
Ήταν μια υπόσχεση που θα κρατούσε. Η Βαλένθια, όμως, δε θα μπορούσε να τον κρατήσει για πάντα. 22 γκολ και έντεκα ασίστ τη σεζόν 2007-08, στην οποία κατέκτησε το κύπελλο με τις «νυχτερίδες» 30 γκολ τη σεζόν 2008-09, 28 γκολ και δέκα ασίστ το 2009-10.
Ενδιάμεσα; Πρώτος σκόρερ στο Euro 2008 και πρωταθλητής Ευρώπης, δεύτερος σκόρερ στο Μουντιάλ του 2010 και παγκόσμιος πρωταθλητής, υποψήφιος για τη χρυσή μπάλα, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την Ισπανία και δεκάδες ακόμα μικρές διακρίσεις. Στα 29 του χρόνια το ήξερε… Τώρα ή ποτέ!
Ο… Ραούλ τον στέλνει Βαρκελώνη!
Ο μύθος θέλει τη Ρεάλ Μαδρίτης να ήταν πάντοτε πιο ζεστή για την απόκτησή του. Η Μπαρτσελόνα προσπάθησε το καλοκαίρι του 2009, όμως όταν απορρίφθηκε η πρότασή της, στράφηκε στον Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς. «Τότε, πίστεψα ότι αυτό το τρένο είχε χαθεί», παραδεχόταν αργότερα ο Νταβίντ Βίγια, ο οποίος δεν ήταν δυνατόν να φανταστεί ότι ο Σουηδός θα έμοιαζε τόσο παράταιρος στη Βαρκελώνη. Η Ρεάλ επίσης θα προσπαθούσε. Όπως είχε προσπαθήσει και το 2008, όπως προσπάθησε και το 2010.
Οι φήμες τότε, τις οποίες ο Μπρεντ Σούστερ ενίσχυσε βήχοντας αντί να απαντήσει σε σχετική ερώτηση, ήθελαν τον Ραούλ να θέτει βέτο για τον επιθετικό της Βαλένθια. Ο μικρόσωμος Νταβίντ ήταν, άλλωστε, ο λόγος που ο Λουίς Αραγονιές είχε αφήσει εκτός Euro 2008, τον ηγέτη της Ρεάλ. «Δεν πιστεύω ότι ένας παίκτης σαν τον Ραούλ θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο ή θα σκεφτόταν με αυτό τον τρόπο», δήλωνε ο Βίγια, ο οποίος όμως άφηνε ανοικτό το θέμα, συμπληρώνοντας πως «είμαι ο μόνος που ξέρει τι έγινε».
Ουδέποτε, λοιπόν, αποκαλύφθηκε τι συνέβη με τη Ρεάλ, όμως δεν μπορούσε να μείνει μυστικό το τι έγινε με την Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί, πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, τον απέκτησαν έναντι 40 εκ. ευρώ και στην πρώτη του προπόνηση 35.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο «Καμπ Νου» για να τον χειροκροτήσουν.
«Εντυπωσιάστηκα. Ένιωσα την αγάπη τους, πριν καν φορέσω τη φανέλα μου. Όλοι μου λένε ότι είμαι στην ιδανική ηλικία για έναν ποδοσφαιριστή. Κι έρχομαι στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μου, ελπίζοντας να μείνω εδώ πολλά χρόνια και να φύγω επιτυχημένος».
Ο Νταβίντ Βίγια ακολουθούσε τα είδωλά του. Τον Κουΐνι, τον Λουίς Ενρίκε, τον Ρομάριο, τον Ρονάλντο, αλλά και τον Πεπ Γκουαρντιόλα, τον οποίο είχε – μεταξύ άλλων – αφίσα στο παιδικό του δωμάτιο. «Εντάξει, δεν ήμουν μόνο εγώ. Νομίζω πως όσοι έπαιζαν ποδόσφαιρο, τον θαύμαζαν», απολογούταν και μιλούσε με κολακευτικά λόγια για τον προπονητή του, «Είναι ξεχωριστός. Σου δίνει αυτοπεποίθηση, είναι πολύ κοντά στους παίκτες και είναι διαφορετικός από άλλους προπονητές που είχα».
Η πρώτη του χρονιά στην Μπαρτσελόνα θα είναι εκπληκτική. 23 γκολ, εννέα ασίστ, πρωτάθλημα και Champions League, στον τελικό του οποίου πέτυχε κι ένα πανέμορφο γκολ. «Θα έλεγα πως προσαρμόστηκα καλά», σχολίαζε, όμως η επόμενη σεζόν θα του επεφύλασσε το χειρότερο.
Στο παγκόσμιο κύπελλο συλλόγων κι ενώ είχε προλάβει να πετύχει εννέα γκολ σε 24 ματς μέχρι τότε, υπέστη κάταγμα κνήμης. Ήταν στον ημιτελικό απέναντι στην Αλ Σαντ όταν τραυματίστηκε και πέρασε τα Χριστούγεννα του 2011 στο νοσοκομείο.
«Θα μας λείψει τόσο σαν παίκτης, όσο και ως άνθρωπος», έλεγε ο Πεπ Γκουαρντιόλα που θύμωνε με τις ερωτήσεις για μεταγραφική ενίσχυση. «Ας έχουμε σεβασμό προς τον Νταβίντ που μόλις χτύπησε», απαντούσε!
Ο Βίγια θα έμενε εκτός δράσης για οκτώ μήνες και θα επέλεγε να μην ρισκάρει την επιστροφή του στο Euro 2012. «Θα ήταν άδικο για την Μπαρτσελόνα να πάω να παίξω χωρίς να είμαι 100% έτοιμος», έλεγε και αφοσιώθηκε να επιστρέψει στην ομάδα της Καταλονίας. «Χρειάζομαι χρόνο συμμετοχής, αλλά ξέρω που βρίσκομαι.
Σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα έπαιζα κατευθείαν, όμως εδώ ο ανταγωνισμός είναι υψηλός και πρέπει να περιμένω». Η επιστροφή του ήρθε σε φιλικό ματς με τη Ντιναμό Βουκουρεστίου στις 11 Αυγούστου του 2012 και οκτώ μέρες μετά το «Καμπ Νου» τον υποδέχτηκε με «standing ovation», όταν μπήκε στη θέση του Πέδρο για την πρώτη του επίσημη εμφάνιση. Ακριβώς, όπως τον αποχαιρέτησε χθες στην αλλαγή του.
Ασπρόμαυρη ζωή!
«Μου λένε ότι όλη μου η ζωή είναι γύρω απ’ το ποδόσφαιρο. Ευτυχώς που έχω κάνει δύο κόρες, γιατί αν είχα γιους δε θα μιλούσα και για τίποτα άλλο». Η Ζάιντα είναι η μεγάλη, η Ολάγια γεννήθηκε το 2009, ενώ πριν περίπου σαράντα ήρθε στη ζωή ο Λούκα, για να του βάλει περισσότερους ποδοσφαιρικούς μπελάδες. Η γυναίκα του Πατρίτσια, με την οποία είναι παντρεμένοι από το 2003, ενισχύει την… ασπρόμαυρη κατάσταση, αφού και η ίδια έπαιζε ποδόσφαιρο μέχρι να ενηλικιωθεί.
«Ήταν αμυντικός. Δεν την έχω δει να παίζει, όμως απ’ ό,τι μου λέει ήταν καλή», έχει πει ο Νταβίντ, ο οποίος προσπαθεί με προσωπικές ενέργειες ή ως πρέσβης της Unicef να ενισχύσει τη μόρφωση των παιδιών.
«Δε μπορώ να φανταστώ τις κόρες μου να μορφώνονται στο δρόμο, όπως εγώ. Η παιδεία είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τα παιδιά. Από την πρώτη μέρα ήθελα να έχω ένα χώρο που θα μορφώνονται τα παιδιά και θα μαθαίνουν τις σωστές αρχές για τη ζωή», λέει για το δικό του καμπ στην Ισπανία, ενώ είχε συμμετάσχει και στην εκστρατεία «ένα γκολ, ένα ευρώ».
Εκτός γηπέδου απολαμβάνει το τένις, να βλέπει ταινίες και ειδικότερα το «Braveheart», το οποίο έχει παρακολουθήσει περίπου δέκα φορές. Σιχαίνεται τα παιχνίδια στις δέκα το βράδυ, γιατί όπως λέει «δεν περνάει η ώρα με τίποτα», ενώ κάθε φορά πριν μπει στο γήπεδο έχει το ίδιο τελετουργικό. Βάζει πρώτα την αριστερή επικαλαμίδα, το δεξί παπούτσι και το πρώτο του βήμα στο χορτάρι είναι με το δεξί. Το πλασέ μπορεί να είναι και με το αριστερό…
Πηγή: gazzetta.gr
Σχόλια
