Ο Γιώργος Καχριμάνης* γράφει για τον ρόλο των ακαδημιών στη σύνθεση της σύγχρονης ποδοσφαιρικής ομάδας
Σκεπτόμενοι πώς θα οικοδομήσουμε σωστά μια ομάδα με γερά θεμέλια πρέπει πρώτα απ όλα να εξετάσουμε 2 παραμέτρους.
Η πρώτη είναι το τι επιθυμούμε και τι θα θέλαμε για την ομάδα μας
και η δεύτερη είναι η γνώση της πραγματικής άξιας της ομάδος μας τώρα.
Αν μείνουμε στη πρώτη το παιχνίδι είναι απ’ την αρχή χαμένο.
Στη δεύτερη λοιπόν, πάνω στο τι έχουμε αυτή τη στιγμή οικοδομούμε βάζοντας ρεαλιστικούς στόχους, έχοντας υπομονή και επιμονή αντέχοντας την πίεση όσων εμπλέκονται με την αμάδα (ΜΜΕ, φίλαθλοι κ.α) οι οποίοι θέλουν την γρήγορη επιτυχία χωρίς ουσιαστικά τις βάσεις που προανέφερα στο άρθρο της 21-8-2012.
Ξεκινώ λοιπόν απ’ τον θεμέλιο λίθο των ομάδων που είναι οι Ακαδημίες τους. Ομάδα δεν γίνεσαι ούτε αν έρθει ο καλύτερος προπονητής ούτε αν φέρεις τους ποιο ακριβοπληρωμένους παίκτες, ούτε αν δαπανείς πολλά χρήματα άσκοπα σε οργανωτικά θέματα πληρώνοντας άσχετους ανθρώπους νομίζοντας οτι είναι οι σωστοί εξυπηρετώντας κάποια συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις.
Ομάδα λέγεσαι όταν με σωστή οργάνωση βγάζεις παίκτες απ’ τις ακαδημίες σου για την 1η ομάδα, οι οποίοι αγαπούν τον σύλλογο, είναι χρόνια προπονημένοι σωστά μαζί, υπάρχει φιλία μεταξύ τους και έχουν φιλοδοξίες για μεγάλη καριέρα. Αυτοί σε συνδυασμό με 1-2 μεταγραφές που είναι απαραίτητες για τον σύλλογο, μαζί με τους έμπειρους παίκτες και τον προπονητή που θα τους δείξει εμπιστοσύνη συνθέτουν το παζλ της επιτυχίας για κάθε ομάδα.
Πως θα επιτευχτεί αυτό;
1.Διοικηση και προπονητής της 1ης ομάδος να έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης και εργασίας. Αυτό χρειάζεται υπομονή γιατί τα θετικά αποτελέσματα σ’ αυτήν την περίπτωση δεν θα είναι άμεσα διότι:
Α. Υπάρχει για ένα διάστημα μεγαλύτερο το ρίσκο της αποτυχίας ίσως τις περισσότερες φορές λόγο απειρίας.
Β. Η πίεση του κόσμου που θα ζητά μεταγραφές θα γίνεται αφόρητη.
Γ. Για τα ΜΜΕ θα βρίσκεται η ομάδα συχνά στο στόχαστρο
Δ. Όλοι θα ζητούν την αλλαγή του προπονητή κ.α.
Εδώ όμως αν η συνεργασία δεν είναι συμπαγής με ξεκάθαρους στόχους με επιμονή και υπομονή για την επιτυχία και ραγίσει κάτω απ’ την πίεση, τότε θα μένουμε πάντα στη 1η παράγραφο που ανέφερα στην αρχή.
1. Κάθε ομάδα 2 φορές τον χρόνο πρέπει να διοργανώνει CAMP όπου θα τσεκάρει κάποιους νέους παίκτες . Για να μην έρχονται παιδιά που δεν μπορούν ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ομάδος και χάνεται χρόνος, μπορεί να μπει σαν κριτήριο, αυτοί που θα έρθουν να έχουν τουλάχιστον κληθεί στην μεικτή ομάδα του νομού τους.
Κάποια μεγάλα Club όπως η BAYERN MUNCHEN βάζουν δυσκολότερα κριτήρια π.χ να έχουν παίξει εθνική παίδων.
Από αυτά τα νέα παιδιά μαζί με τα ήδη δικά του, ο σύλλογος πρέπει να ανεβάζει κάθε χρόνο 1-2 παίκτες στην 1η ομάδα
2. Όλοι οι παίκτες ανάλογα την ηλικία τους να περνούν τακτικά από εργομετρικές εξετάσεις για να υπάρχει πάντα ο δείκτης βελτίωσης της Φυσικής τους Κατάστασης
3. Ανάλογα με τη ηλικία να διδάσκονται τα προγράμματα προπονητικής σε πρακτικό και θεωρητικό επίπεδο. Από τα εύκολα στα δύσκολα και ποιο σύνθετα.
4. Οι προπονητές του πρακτικού, καθώς και του θεωρητικού επιπέδου να είναι επιστήμονες, καταρτισμένοι σωστά με γνώσεις παιδαγωγικής κι όχι μόνο εμπειρικοί. Οι εμπειρικοί (παλιοί παίκτες) μπορούν να προσφέρουν ως σύμβουλοι στους μικρούς εκκολαπτόμενους ποδοσφαιριστές και με την εμπειρία και τις επιτυχίες που έχουν να λειτουργήσουν ως ινδάλματα και πρόσωπα προς μίμηση.
Η Εθνική Ελπίδων είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για τις ακαδημίες. Τόσα χρόνια αυτή η ομάδα μας έδινε χάρες και οι παίκτες της είχαν ελάχιστη συμμετοχή στις ομάδες τους. Στην πορεία και λόγο της οικονομικής κρίσης άρχισαν οι ομάδες να προωθούν κάποια από τα παιδιά αυτά στις πρώτες ομάδες. Ξέρετε ποιο είναι τα αποτέλεσμα. H κατάκτηση του EURO το 2004.
Αυτά τα παιδιά (το 80%) ήταν μαζί από τις μικρές Εθνικές ομάδες, ξέροντας ο ένας τον τρόπο παιχνιδιού του άλλου, παίζοντας μαζί εκατοντάδες παιχνίδια, ήταν φίλοι μεταξύ τους. Οι ομάδες τους, τους εμπιστεύτηκαν, έγιναν βασικοί, κάποιοι πήραν μεταγραφή στο το εξωτερικό φέρνοντας μια ευρωπαϊκή νοοτροπία στον τρόπο σκέψης , βελτίωσαν την φυσική τους κατάσταση , βρέθηκε και ο κατάλληλος προπονητής βοήθησε λίγο και η τύχη και ήρθε η κατάκτηση του EURO 2004.
Όμως δεν θέλω να μείνω στο κύπελλο, θέλω να μείνω στο μέταλλο που δείχνει πως έχει αυτή η ομάδα εδώ και 8 χρόνια τώρα. Καταφέρνει και κρατά μια ποιότητα στο παιχνίδι της και μια διάρκεια σ’ αυτό.
Από πού ξεκίνησα και που φτάσαμε θα μου πείτε. Αυτή όμως είναι η αλλαγή της ποδοσφαιρικής παιδείας που πρέπει να καταφέρει η χωρά μας. Από την εμπιστοσύνη που έδειξαν κάποιοι στα νέα παιδιά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Ας γίνει λοιπόν αυτό παράδειγμα κι ας αλλάξουμε νοοτροπία και ποδοσφαιρική παιδεία όλοι μας για να έρθουν μεγαλύτερες επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο.
Σας παραθέτω στατιστικά στοιχειά που έχω ταξιδεύοντας 10 χρόνια ως τεχνικός των εθνικών ομάδων και αργότερα ως skoouter.
Στην Γαλλία το 75% της ομάδος της Τουλουζ απαρτίζεται από παίκτες της Ακαδημίας της, στη Ναντ το 76%,στη Νανσί το 69%. Η Γαλλία είναι η χώρα με τον μικρότερο Μ.Ο ηλικίας παικτών 23.
Στην Ισπανία η Barcellona λειτούργει ως πρότυπο για τις άλλες ομάδες στο θέμα των ακαδημιών . 6-7 παίκτες της παίζουν στην 1η ομάδα από τις ακαδημίες.
Στην Ιταλία οι ομάδες της 1ης κατηγορίας ξοδεύουν 3,5 εκ.ευρω η κάθε μια για τις ακαδημίες τους. Εξαίρεση η Γιουβέντους που δαπανά 6εκ. ευρώ.
Στην Γκάνα λειτουργούν 500 ακαδημίες από ομάδες της Ευρώπης ως δεξαμενή ανάδειξης ταλέντων
Αλλάζοντας λοιπόν τρόπο σκέψης και φιλοσοφίας πιστεύω ότι οι ομάδες μας, αν προσέξουν τις ακαδημίες τους (γιατί ταλέντο υπάρχει και είναι αστείρευτο) με σωστές κινήσεις και υπομονή θα πετύχουν πολλά περισσότερα απ’ ότι μέχρι σήμερα.
*Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗΣ είναι Καθηγητής Ποδοσφαιρου – Skoouter, τ. τεχνικός Εθνικών Ομάδων Ε.Π.Ο, άρθρο από το greekfootball.gr